Toen moeder Sanne na een avond peinzen op de bank haar dochter Lana de goedkeurende woorden zegt, schieten de wenkbrauwen van het achtjarige meisje omhoog. Het speelgoed in haar handen gooit ze resoluut opzij en ze kruipt aan tafel. Een half uur werkt ze met een tongetje uit haar mond aan een vel papier, daarna rent ze met de tekening van een panda weer naar haar moeder: “Deze gaat op jouw arm!”

Het idee dat Sannes oudste dochter Lana (nu 10) een tattoo zou ontwerpen voor haar moeder, ontstond per toeval. “Tijdens het tekenen kletsten we over mijn tatoeages en opeens vroeg ze: ‘Als ik groot ben, mag ik dan een tattoo voor je tekenen?’”

Op dat moment dacht Sanne er nog niet zo veel van, maar ’s avonds op de bank dacht ze beter over die vraag na: “Ik houd van heel unieke tattoos, geen bloemen of klokken, die zijn er al zo veel.” En wat is er nou meer uniek dan een plaatje uit de hand van je eigen kind?

Toen Lana met de tattoo aan kwam zetten, was Sanne meteen enthousiast, maar Lana's gezicht vertrok al snel: "Is het wel goed genoeg, mama?", vroeg ze, haar ogen neergeslagen. Sanne schrok van die onzekerheid. “Mijn dochter heeft faalangst. Als ik nu de tekening zou verbeteren, dan zeg ik dat het niet goed genoeg is, dat zij niet goed genoeg is." En dat terwijl Sanne juist heel blij was met het resultaat. "Je herkende aan alles dat dit echt uit haar hand en hoofd kwam. De oogjes waren precies zoals ze al haar poppetjes tekent. Typisch Lana.”

Ze vond het dus ook belangrijk dat de tattooartiest hem precies zou zetten zoals haar dochter hem had gemaakt: “Ik wilde geen tattoo naar het voorbeeld van Lana’s tekening, maar echt háár tekening op mijn arm.”

Bij thuiskomst was Lana (panda)beretrots: “Ze kon niet geloven dat ik het echt had gedaan en dat ontroerde haar”, vertelt Sanne. De tattoo zit op haar bovenarm, en dat was een tactische zet. “Hier is nog meer plek”, lacht ze. En dat komt goed uit, want Sanne heeft nog drie kinderen (8, 6 en vier maanden). “Als ze oud genoeg zijn, mogen zij ook wat tekenen.”

De meeste tattoo-eigenaren worden er niet vrolijk van als ze van voorbijgangers horen dat hun tattoo 'door een kind getekend' lijkt. Maar Sanne glundert juist: “Ik heb dure stukken op mijn lijf, maar deze is de mooiste.” En als de tekenaar er dan toevallig bij staat: “Dan grijnst ze van oor tot oor van trots.”

Sinds de tattoo is gezet, denkt Sanne vaak na over wat ze haar kinderen wil meegeven over de wereld waarin zij groot worden: “Deze tattoo is niet perfect, maar dat maakt het juist perfect.” Dat is niet alleen een wijze les voor haar kinderen, maar misschien ook voor de volwassen lezer: “Fouten maken mag bijna niet meer, in een wereld waarin AI jouw werk eindeloos kan verbeteren, moet alles perfect”, zucht ze. “Laat het los, sommige dingen zijn juist mooier als ze écht zijn.”