De Visser werd geboren in Taiwan, maar toen ze een jaar was werd ze geadopteerd door een stel uit Werkendam. Ze bleek een talent op de ijsbaan. Ze begon met kunstschaatsen, maar koos daarna voor langebaanschaatsen.

De kans om structureel aan internationale schaatstoernooien mee te doen, is er in Nederland door de grote concurrentie nog niet. En dus koos ze voor haar geboorteland. Dat ze voor Taiwan mag uitkomen, opent deuren. Schaatsen is in het Aziatische land geen grote sport en dus is er minder concurrentie voor tickets voor internationale toernooien. “Er zijn goede Taiwanese schaatsers, maar lang niet zoveel als in Nederland."

De overstap naar Taiwan, ook wel Chinees Taipei genoemd, had wel wat voeten in de aarde. De reacties in haar geboorteland waren enthousiast, maar het werd een lang traject. Zo mocht ze bijvoorbeeld het eerste jaar niet voor een land uitkomen.

Uiteindelijk werden haar geduld en inzet beloond. Na groen licht van de bond in Taiwan en Nederland bracht ze dit voorjaar een bezoek aan Taiwan. “Ik vond het belangrijk om de mensen in het echt te zien en te spreken. De rest van het contact verloopt digitaal. Ze spreken wat minder goed Engels, dus dat maakt het soms wat lastig.”

De Visser merkte dat de cultuurverschillen in beide landen groot zijn. “De normen en waarden zijn bijvoorbeeld heel anders. Zo moet ik onder andere letten op mijn omgang met mensen. Nederlanders zijn direct en zelfs voor Nederlandse begrippen ben ik erg direct. Dat gaat er in Azië toch wat anders aan toe.”

Tegenover de sportieve uitdaging staat wel dat de specialist op de 500, 1000 en 1500 meter alles rondom wedstrijden zelf moet regelen. “In Nederland is het goed geregeld voor de toppers. De bond in Taiwan is niet zo groot en professioneel. Ik moet bijvoorbeeld de reizen, het verblijf, de deelname aan wedstrijden en kleding zelf betalen. Het is een financiële kwestie, maar ik heb het er allemaal voor over om de World Cups te halen. Hoeveel schaatsers kunnen dat nou zeggen? Maar ik moet daarvoor natuurlijk wel goed presteren.”

Naast haar eigen individuele wensen heeft De Visser bredere doelen voor het land met ruim 23 miljoen inwoners. “In Taiwan is schaatsen niet zo bekend. Sporten als honkbal, softbal en basketbal zijn duidelijk groter. Ik hoop de sport meer op de kaart te zetten en jongeren te inspireren om schaatsen aan te trekken.”

Ondanks dat ze niet meer voor Nederland rijdt, blijf ze wel ‘gewoon’ in Heerenveen wonen, werken en trainen. “De wereldtop zit hier en de faciliteiten zijn top. Bovendien werk ik sinds dit seizoen als fysiotherapeute bij de voetbalvrouwen van SC Heerenveen. Een mooie uitdaging tussen hartstikke gemotiveerde meiden die ook de top in hun sport willen bereiken. Die gedrevenheid past bij me.”