Midden in de nacht gaat de deurbel bij Zara. In haar badjas loopt ze, nog half slapend, naar de voordeur. Ze denkt dat haar vader misschien weer onwel is vanwege zijn suikerziekte, dat ze naar het ziekenhuis moet.

In de hal staan twee agenten. Hun blikken zijn ernstig, hun stemmen zacht.

Haar vader is belastingadviseur en heeft een eigen zaak, toch is hij allesbehalve saai. “Hij was boekhouder, maar liep rond in glitterschoenen en een geruite broek. Geen grijze muis, maar een uitgesproken persoonlijkheid. Hij accepteerde iedereen: van miljonair tot iemand die het moeilijk had. Dat heb ik echt van hem meegekregen.”

Eric neemt zijn dochter mee naar pretparken en festivals als LakeDance. En hij rijdt in de zomer met open dak door de straten en zwaait naar vreemden om hun dag te maken. “Bij papa was het altijd feest,” lacht ze. “Frietje hier, een snackje daar. Hij zorgde dat ik me nooit alleen voelde.”

De suikerziekte van Eric hangt als een donkere wolk boven zijn leven. Het is iets waar hij zijn weg niet in kan vinden. “Hij vond dat de suikerziekte zich maar aan hem moest aanpassen, niet andersom.”

Soms gaat het mis. Eric krijgt regelmatig hypo’s: gevaarlijk lage bloedsuiker. “Hij kreeg dan een soort epileptische aanval", schetst Zara. "Als hij weer bijkwam, deed hij alsof er niets gebeurd was. Hij ging gewoon verder.”

Hij leeft hard, werkt nog harder, en vergeet zichzelf. “Ik zei weleens: ik hou van je, maar je zorgt niet goed voor jezelf. Ik moest leren die zorgrol los te laten. Ik ben zijn dochter, niet zijn moeder.”

In de nacht van 12 juni 2024, enkele uren voordat de politieagenten bij Zara aanbellen, gaat het mis. Eric rijdt na een lange werkdag naar huis en raakt achter het stuur vermoedelijk in coma, veroorzaakt door zijn suikerziekte. Op de A67 bij Asten botst hij op een stilstaande vrachtwagen op de afrit. De klap is verwoestend, dat kan niemand overleven.

Aan haar deur vertellen de agenten Zara het hartverscheurende nieuws. “Alles in mij schreeuwde: dit kan niet. Ik dacht: tot het tegendeel bewezen is, is hij niet overleden."

De klap is enorm voor Zara. Ineens moet ze de uitvaart regelen, terwijl ze nog nooit iemand is verloren. “Ik wilde naar hem toe, ik wilde niet meer leven,” vertelt ze. “Je kan toch niet zomaar van de aardbodem verdwijnen?”

De weken en maanden erna zijn donker. Met het verlies van haar vader valt haar grootste steun weg. “Hij was mijn veilige haven. Ik leer nog steeds van hem." Ze zoekt hulp bij een medium, later bij een rouwtherapeut. “Dat heeft me gered. Ik ontmoette vrouwen van mijn leeftijd die ook rouwden. Dat gaf me kracht.”

Eric is pas 56 als hij overlijdt. Een man vol leven, vol plannen en altijd een twinkeling in zijn ogen. "Ik heb het aan hem te danken dat ik nu alles uit het leven haal en mijn dromen najaag voordat het te laat is”, vertelt Zara.

Op de uitvaart wordt er niet alleen droevige muziek gedraaid. Zo klonk het nummer Traag van rapper Bizzey tijdens de dienst van Eric. “Hij was vrolijk, positief. Hij wilde dat iedereen lachte, dat er werd genoten", blikt Zara terug. "Dat wilde ik ook overbrengen die dag.”

Het was een man, en bovenal een vader, die liever een ander hielp dan zichzelf. Klaarstaan voor anderen zat in zijn bloed. “Hij leefde vol gas, en soms iets té vol gas. Maar zo was hij nou eenmaal. Hij bleef voor altijd jong.”