Trijntje Beljaars is de jongste in een gezin van vijf kinderen. Opvallend genoeg zijn ze alle vijf verhuisd van Eindhoven naar Amsterdam. "Als ik een wedstrijd speel, dan komen ze vaak kijken. Voor mijn ouders is het gezellig en makkelijk. Het is dan op het sportpark direct een familiereünie."

Trijntje, haar tweelingbroer, twee oudere zussen en oudere broer hockeyden allemaal bij Oranje-Rood in Eindhoven. Maar ook in de achtertuin van hun huis in het centrum leek het wel een klein sportpark. "We woonden tegen een oude school met een enorme muur aan, hockeyballen konden daar niet overheen. Ik heb er zoveel gesport. Vaak met mijn tweelingbroer, maar ik smeekte ook om met mijn zes jaar oudere broer mee te mogen doen. We speelden dan tegen elkaar, maar ook sloegen we over. Dat deed hij best hard."

In de jeugd van Oranje-Rood gold Beljaars als een groot talent. Op veertienjarige leeftijd mocht ze debuteren in de hoofdmacht, een jaar later tekende ze een contract. Toen ze zestien jaar was, scoorde ze haar eerste doelpunt in de Hoofdklasse. "Dat ik er zo jong al bijzat, was een hele leuke ervaring. Ik schrok wel even, maar ben het gewoon gaan doen. Ik had toen niet het gevoel dat het heel bijzonder was. Als ik eraan terugdenk, voel ik me oud", zegt ze lachend.

Vanuit Oranje-Rood maakte ze op haar achttiende de stap naar topclub SCHC. Ze liep drie keer op het nippertje de landstitel mis door nederlagen tegen HC ’s-Hertogenbosch. Dit seizoen komt ze uit voor AH&BC in Amsterdam, de stad waar ze nu studeert. "Misschien voor sommigen een rare stap, maar ik zag het als een mooie uitdaging. We hebben een jonge groep met veel potentie. De landstitel is niet het voornaamste doel, al gaan we er natuurlijk wel voor."

In haar laatste seizoen bij SCHC maakte ze, mede door een blessure, zes goals. Dit seizoen heeft ze dat aantal al na zeven duels gepasseerd en is ze met acht treffers topscorer. "Vorig seizoen ging het ook lekker, maar de nieuwe start heeft me zoveel energie opgeleverd. Ik ben benieuwd waar deze reeks gaat stoppen. Het liefste blijf ik één op één lopen, maar het gaat me vooral om lekker hockeyen en dat het team zich ontwikkelt."

Ondanks haar neusje voor de goal is ze niet egoïstisch. "Scoren werkt verslavend. Misschien dat ik soms iets vaker zelf de actie aan kan gaan, maar ik voel me vooral een teamplayer. Ik hou van give& go, daar heeft het team het meeste aan."

Later dit jaar doet ze mee aan het WK onder 21 jaar in Chili en daarna hoopt ze te stap te maken naar het 'grote Oranje'. Met vijf interlands achter haar naam maakte ze al kennis met de beste landenploeg ter wereld. "Het is een enorme eer om voor Nederland uit te komen. Van de Olympische Spelen tot het WK, uiteindelijk hoop ik dat al mijn dromen uit gaan komen."