Haar opa kocht het café in 1912 en haar ouders namen het over. Op jonge leeftijd werkte Hennie er al, schrijft Studio040. "Ik kwam uit een gezin van vijf – vaak ging de discussie: ‘wie lost onze vader af?’. Iedereen probeerde daar onderuit te komen, dus zei ik dat ik het wel zou doen. ‘Oh ja, jij natuurlijk wel, snotneus’”, lacht Hennie.

“Maar het ging mij eigenlijk wel goed af.” Op haar 14e en 15e stond ze al glazen te spoelen. Op haar 16e mocht ze achter de bar, destijds een uitzondering, maar het mocht omdat haar vader erbij was.

Het café lijkt soms ook wel een buurthuis, maar dan eentje met veel vaste klanten. Een daarvan is Jos, die al zo’n veertig jaar in het café komt. Voor hem is het een plek waar hij gezichten herkent. “Ik woon ook maar alleen, en soms zie je dan een paar dagen geen mensen”, vertelt hij. “Als de kinderen druk zijn, soms zit ik dan bij toeval wel een dag of twee, drie, alleen thuis. Dan denk ik, ik ga even naar Hennie. Effe buurten en een borreltje drinken.”

Hennie geniet ervan om in het café te werken en achter de bar te staan. “Ik zou het niet meer kunnen missen. Het is niet normaal om van twee tot twee te werken op mijn leeftijd. Maar als er ooit een paar mensen aan de bar zitten waar ik tig keer hetzelfde verhaal van heb gehoord, dan zit ik gewoon te knikkebollen van de slaap,” geeft ze toe. “Dan zeggen ze ‘slaap je weer?’, en dan lach ik ‘Ja, jij kan een middagdutje doen, ikke niet!’. En ik ben een vrouw van 78.”

Jos kan dat beamen. “Een kastelein die 78 is en nog 100 uur achter de tap staat, dat maak je nooit meer mee natuurlijk. Dat is geen baan – dat is een roeping. Ze is heel sociaal en kan goed met mensen omgaan, maar maak er geen ruzie mee, want dan ben je nog niet jarig,” lacht hij.

In 2012 kreeg Hennie een lintje van het café. Het lintje hangt naast dat van haar moeder. Zij kreeg een lintje voor haar inzet tijdens de oorlog, toen het café werd gebruikt als kleuterschool. “Mijn moeder gaf de kinderen toen les. Soms komen hier nog mensen die hier op de kleuterschool hebben gezeten.”

Eigenlijk zijn het vooral de vrouwen in haar familie die het café zo gedragen hebben. De vader van de kastelein werkte ook nog bij Philips. En de man van Hennie heeft tot zijn pensioen als vrachtwagenchauffeur gewerkt, waardoor hij vaak weg was. Maar tegenwoordig helpt hij ook mee.

Hennie doet het op haar manier. Een automatisch systeem voor bestellingen, daar doet ze niet aan. Pen en een notitieboekje zijn voor haar de uitkomst. “Met een computer hoef je bij mij niet aan te komen,” lacht ze. En een systeem is voor haar al helemaal niet nodig. Het boekje is gevuld met beschrijvingen van klanten en hun bestelling. “Behalve de vaste klanten – die komen er met de naam in,” vertelt ze. “Maar die zijn er veel dood hè. Laatst had ik in één week drie begrafenissen.”

Volgens Hennie zat het vroeger elke dag helemaal vol. Maar nieuwe aanwas komt er niet veel, en langzaamaan verdwijnen de stamgasten. “Maar aangezien mijn leeftijd, vind ik het eigenlijk wel goed zo. Ik blijf het doen totdat ik omval.”

De extra rust die Hennie krijgt, is dan ook ruimschoots verdiend. Hoe anders was het in haar jonge jaren toen ze na werktijd nog ging feesten. “Vroeger ging ik na sluit met de studenten mee op stap. Ik kwam terug toen de post ‘s ochtends binnenkwam. ‘Verdomme’, zei mijn moeder dan. ‘Je leert het nooit’. Maar ik wilde niet de hele dag werken en dan naar bed, dat doe ik niet. Daar sterven de meeste mensen, dus ik blijf hier staan,” zo besluit de kastelein.