Als de vuilniswagen dinsdag de straat in komt gereden, beseft Angelique pas dat haar afvalbak niet buiten staat. "Die zette de buurman altijd voor mij buiten en nu moet ik het zelf doen. Ironisch dat hij dat deed, want zijn eigen vuil stond nooit buiten", merkt ze op.

Het besef dat haar buurman er niet meer is, is nog niet helemaal geland. "We zagen het wel een beetje aankomen, maar wisten niet wanneer het zou gebeuren. Hij was het type buurman dat ineens verdwijnt", vertelt ze. Al 33 jaar woonde Angelique naast hem. Als oprichter van Stichting VEADS (Voor Elkaar Aan De Slag) in Den Bosch herkende ze de signalen dat haar buurman eenzaam was.

"In die 33 jaar hebben we hem steeds verder af zien glijden, zeker de laatste maanden. Hij werd mager, maar had hele dikke benen. Hij zag er slecht uit en had de laatste maanden steeds dezelfde kleren aan", beschrijft ze.

De bezorgdheid groeide bij Angelique en haar buren. "Wij zijn een buurt waar we elkaar kennen. Mijn buurvrouw bracht af en toe gebakjes naar hem. Ik en mijn moeder brachten af en toe eten naar hem toe als we wat over hadden."

De buurman reageerde erg dankbaar als hij iets kreeg, maar keerde daarna snel terug naar binnen. "We merkten dat hij niet zoveel behoefte had aan contact en wilden ons niet met zijn leven bemoeien", zegt ze. Dat veranderde toen ze ook aan zijn huis merkte dat de situatie ernstig was.

"Er stonden drie fietsen met lekke banden voor de deur, de boom voor de deur was begroeid met onkruid, voor het raam stond een tafel, de cactussen op de vensterbank waren dood en de gordijnen waren dicht", beschrijft ze. Uit bezorgdheid zocht Angelique contact met verschillende instanties.

"We hebben een crisisteam en de bemoeizorg gebeld en gesprekken gehad met woningconsulenten. Er zijn mensen bij hem aan de deur geweest, maar hij deed niet open. Als hij geen mensen binnen wilt, is dat zijn goed recht. En volgens de privacywet kunnen instanties dan niets meer doen", zegt ze.

Angelique bleef met kleine gebaren contact zoeken met haar buurman, maar ze werd nooit binnen gevraagd. "Ik denk dat hij zich schaamde voor hoe hij leefde", zegt ze. Haar angst dat hem iets zou overkomen, werd vrijdag werkelijkheid toen de buurvrouw in paniek aan de deur kwam.

"We gingen bij zijn deur luisteren en hoorden de buurman om hulp roepen", blikt ze terug. De dames schakelden de politie in, maar die konden de man niet helpen door de torenhoge berg rommel in zijn huis. De brandweer moest komen en heeft de man na een tijdje uit huis kunnen halen.

Angelique ging met haar buurman mee naar het ziekenhuis en heeft daar een gesprek met hem gehad. "De buurman zei dat hij niet het type was dat om hulp vroeg, maar biechtte op dat hij dat toch graag had gewild", vertelt ze. De volgende dag besloot Angelique hem weer op te zoeken in het ziekenhuis, waar hij zwaargewond lag.

"Toen is hij overleden. Hij hoorde me waarschijnlijk niet meer, maar ik vind het een mooie gedachte dat ik naast zijn bed zat. Hij leefde heel eenzaam, maar is gelukkig niet eenzaam gestorven", vertelt ze geëmotioneerd.

Angelique weet dat zij en haar buren alles hebben gedaan wat ze konden, maar het blijft door haar gedachten spoken wat ze nog meer had kunnen doen. "Ik had structureler naar hem toe moeten gaan", zegt ze.

Vanuit haar stichting zet ze zich in voor mensen die eenzaam zijn. "En zelfs dan kan dit gebeuren. Laat staan hoe lang iemand alleen in huis ligt in een buurt waar niemand elkaar kent", baalt Angelique.