Van vakantiekiekjes tot beelden van dierbaren. De deelnemers van de workshop komen binnen met persoonlijke foto’s, allemaal met een eigen verhaal. Sep (23) laat een oude foto zien van hem en zijn oma Annie (80). “We hebben een bijzondere band. Ik ga regelmatig bij haar langs en wil dit schilderij aan haar cadeau geven”, vertelt hij.

De 69-jarige Trudy komt binnen met een foto van zichzelf. Ze wil een portret maken dat later op haar kist kan tijdens haar begrafenis. Vier jaar geleden kreeg ze te horen dat ze ongeneeslijk ziek was door longkanker. “Ik had volgens de artsen nog maar negen maanden te leven. Ik zat op een gegeven moment in de rolstoel en ik kon nog geen vijf minuten lopen,” vertelt ze.

Dankzij immuuntherapie is er nu geen kanker meer bij haar te bekennen. Dat ze haar eigen doek kan beschilderen, maakt het extra bijzonder. “Ik hoop nog lang mee te gaan, maar als het ooit zo ver komt, vind ik het mooi dat ik iets achterlaat van mezelf.”

Een voor een verschijnen de foto’s op de canvasdoeken door een projector die boven het doek hangt. Jasper van der Wurff van Vullow begeleidt het proces. “Onze software zet elke foto om in zes lichtlagen. De laag die verlicht is, schilder je op het doek. Ben je daarmee klaar, dan ga je naar de volgende laag", legt Van der Wurff uit terwijl hij wijst naar een van de doeken.

“Het lijkt op schilderen op nummer, want je moet de juiste vakken de juiste kleur verven. Je schildert alleen geen nummers, maar het licht dat op je doek valt.” De creatievelingen werken laag voor laag. Na zes keer verven met zes verschillende kleuren is het portret klaar.

De techniek is in Nederland bedacht en ontwikkeld. Het heeft drieënhalf jaar geduurd voordat de eerste studio in Den Bosch openging. Inmiddels zijn er studio’s in Nederland en ook locaties in Londen, India, China en Australië.

Voor de 60-jarige Carola heeft de techniek een grote impact. Ze is slechtziend, vooral aan haar rechteroog. “Vroeger kon ik veel dingen niet doen vanwege mijn slechte zicht. Met mijn linkeroog kan ik nu volledig concentreren op het licht dat op het doek schijnt. Dat geeft rust aan mijn andere oog waardoor ik dit wel kan”, zegt ze tijdens het schilderen van haar zelfportret. Of het echt zo makkelijk is als het lijkt? “Als een halve blind het kan, dan kan iedereen het.”

Vullow wordt niet alleen als hobby gebruikt. In de Verenigde Staten testen legerbases de techniek bij militairen. “Het helpt bij tijdsbesteding, maar ook bij het verwerken van stressstoornissen, zoals PTSS bij mensen die in oorlogsgebieden werken,” zegt Van der Wurff.

Het wordt ook gebruikt voor rouwverwerking. “Families die een dierbare verloren tijdens militaire dienst kunnen op de legerbasis het portret van hun overleden familielid schilderen.”

Ook in Den Bosch kiezen mensen regelmatig voor een portret van een overleden familielid of huisdier. “Je bent bezig met iets moois ter nagedachtenis. Dat maakt het extra speciaal. Tegelijkertijd kun je je concentreren op het werk en kan je je zorgen even loslaten."

Na een paar uur schilderen verschijnen langzaam de portretten. Deelnemers zetten hun laatste penseelstreek, stappen achteruit en zien hun werk. Eerst voorzichtig, dan met trots. Een lach, soms een traan, en vooral verwondering dat ze het zelf hebben gemaakt. “Heel indrukwekkend”, fluistert Carola over het portret van haar schoonzus Trudy.