Waar anderen een pompoen voor de deur zetten, pakken John en Christiaan het grootser aan. Tien meter lang, vijf meter hoog en vol skeletten, bewegende poppen en bliksemeffecten: hun spookhuizen zijn de trotse blikvangers van de straat. "Ik ben nu vier weken bezig", vertelt Christiaan terwijl hij een bewegende vleermuis demonstreert. "Elke dag even sleutelen, zagen, lijmen. En mijn vader doet hetzelfde aan de overkant. Het is een beetje uit de hand gelopen, maar dat maakt het juist leuk."

John, gepensioneerd stratenmaker, knikt goedkeurend. "Twee jaar geleden hadden we een piratenschip en een heksenhuis. Vorig jaar een begraafplaats. En nu dus twee spookhuizen. Het wordt elk jaar gekker en groter. Ik heb geloof ik dit jaar drie parkeervakken voor de deur opgeofferd, haha."

"Het is gewoon mooi om dit samen met je vader te doen", zegt Christiaan. "We bedenken samen dingen, lachen wat, bouwen wat... dat is toch prachtig?" Vader John knikt. "Ja, dat is iets om trots op te zijn."

Maar er is meer dan dat. De organisatie van het evenement (stichting WIB) brengt namelijk ook de buurt samen. Waar het ooit begon met zes huizen, doen er inmiddels zeventien mee aan de Halloweentocht. "Iedereen maakt er iets van", zegt John trots. "De één hangt wat skeletten op en de ander tovert zijn voortuin om tot kerkhof. Het maakt niet uit hoe of wat, want het gaat om de gezelligheid. Het brengt saamhorigheid."

En dat buurtgevoel is groot in de Ahornstraat in de volkswijk Tuinzigt. "We helpen elkaar, lenen spullen uit en bedenken samen wat nieuws", vertelt Christiaan. "En wat ik mooi vind, is dat echt iedereen meedoet: Nederlanders, Marokkanen, Turken en Antillianen. Het maakt niet uit waar je vandaan komt. Als je hier woont, hoor je erbij.”

Het evenement is inmiddels zo bekend dat mensen uit andere straten en zelfs andere delen van Breda speciaal komen kijken. "Laatst in de supermarkt sprak iemand me aan", vertelt John. "‘Jij bent toch die van de spookhuizen?’ Dan weet je dat het leeft."

Vrijdagavond barst het feest los. Rond zeven uur komen de jongste kinderen, daarna de wat oudere voor wie het nét wat enger wordt. "Er lopen enge clowns rond, er hangt een reuzen spin en mijn zus staat in de keuken van het spookhuis in het bloed te hakken", grinnikt Christiaan. "Alles beweegt en kraakt, precies zoals het hoort."

De tocht eindigt bij het buurtcentrum waar een kinderdisco wacht. "We doen het allemaal voor de kinderen", zegt John met een glimlach. "Hun blije gezichten, daar doen we het voor. En volgend jaar... dan maken we het nóg gekker."