De eerste fictieve melding is een steekpartij bij het uitgaan. Een leegstaand verzorgingshuis is omgebouwd tot club. Harde muziek knalt uit de speaker en de zaal staat vol rook. Scholieren bouwen voor de gelegenheid een feestje. De verdachte is gevlucht naar de kleedkamers en dus gaan de hondengeleiders met een verdedigingsschild en hond de ruimtes af. Ze worden ondersteund door collega's die op straat werken, zodat die ook ervaren hoe het is als er politiehonden worden ingezet.

Aangekomen bij de laatste kleedkamer, met het artiestenbordje van BLØF, begint hond Doerak hard te blaffen. Zodra de deur wordt opengebroken gooit de verdachte met een stoel naar de agenten. Er wordt geschreeuwd, geblaft en niet veel later ligt de man in het beschermingspak op de grond, de hond bijt zich vast in zijn arm.

Even verderop krijgen twee andere agenten een 'melding' van een inbraak bij een bedrijventerrein. Ze springen op de speedboot van de politie en varen er met hoge snelheid heen. Eenmaal daar aangekomen rent een man in beschermingspak hard weg. De hond wordt losgemaakt en krijgt het commando om te bijten.

In korte tijd haalt hij de man in en bijt in zijn arm. Loslaten wil hij niet. “Het is een jonge hond, hij is heel enthousiast”, zegt Ruud met een glimlach. Uiteindelijk laat de hond dan toch los. “Dat doen we met een speciale breakstick, een verdachte kan ook ‘los’ roepen, dus daar luistert hij niet naar.” De hond heeft het naar z'n zin, hij zwaait wild met zijn staart.

De oefening zit er nog niet op, want er is nog een verdachte op het terrein. “De kunst voor de geleider is nu om de hond weer rustig te krijgen. Die zit heel hoog in zijn adrenaline maar hij moet zijn neus gaan gebruiken.” Na een korte zoektocht over het terrein ontdekt de hond dat er iemand achter een deur verscholen zit. De verdachte geeft zich meteen over en kan opgepakt worden zonder gebeten te worden.

De agenten op het feest krijgen te horen dat ze de zaal moeten ontruimen. Twee honden worden uit de auto gehaald en van twee kanten wordt het publiek richting de uitgang gedreven. Terwijl het publiek nog ‘waar is dat feestje, hier is dat feestje’ roept, komen de blaffende honden steeds dichterbij. “Je ziet meteen dat mensen meer afstand nemen, een hond heeft heel veel effect”, legt Ruud uit.

Dat blijkt ook als de jongeren buiten niet willen vertrekken. De geleider rent een klein stukje vooruit met de hond en het publiek schiet meteen meters achteruit. “Wegwezen hier!”