De bel gaat. Voor Chantals neus staan twee mannen van een incassobureau. "We komen beslag leggen op uw auto, want u betaalt uw zorgverzekering al maanden niet." Chantal kijkt geschrokken op haar rekening en laat de mannen de afschriften zien: ze heeft wél betaald. Dan blijkt dat iemand al een jaar schulden maakt op haar naam, en Chantal moet ervoor opdraaien.

En dat terwijl ze haar leven net weer een beetje op de rit had. "Ik kwam uit een heftige relatie met een man die roddels over me verspreidde in het dorp", vertelt ze. Best is volgens haar een ons-kent-ons dorp, waardoor ze straatvrees ontwikkelde. "Ik was bang en kwam de deur niet meer uit."

De relatie werd verbroken, maar paniekaanvallen en eenzaamheid bleven. "Op een dag zat ik bij de huisarts en vroeg ik om euthanasie", slikt ze. Het was een schreeuw om hulp; de arts wist haar te raken. "Hij herinnerde me eraan dat mijn kinderen me nodig hadden. Na therapie en meditatie kreeg ik mijn leven weer op de rit."

Ze beloonde zichzelf met een tattoo: de tekst ‘Never Give Up’ op haar borst. "Het is cliché", beaamt Chantal, "maar de tekst helpt me echt om door te zetten." Dat geldt zelfs voor wildvreemden. "Pas werd ik aangesproken in de supermarkt. Een vrouw wees naar mijn tattoo en zei: 'Dat had ik echt even nodig.'"

Des te pijnlijker was het dat Chantal die tattoo zelf ook weer ‘nodig had’ toen ze slachtoffer werd van identiteitsfraude. "Waarschijnlijk is een scan van mijn ID-kaart in verkeerde handen gevallen", zegt ze. Daarna ging het snel: bestellingen van webwinkels, contracten en zelfs een leaseauto kwamen op haar naam te staan. Ze werden niet bij haar bezorgd, maar de deurwaarders stonden wel aan háár deur. "Ik kreeg aanmaning na aanmaning. Binnen anderhalf jaar zat ik met 80.000 euro schuld, terwijl ik geen van die spullen ooit had gezien."

De webshops konden haar niet helpen. "Het was besteld en bezorgd, dus ik moest betalen", zegt ze. Ook de politie gaf geen gehoor. "Ik heb zes keer aangifte gedaan, maar moest dan bewijzen dat ik slachtoffer was. Hoe doe je dat?" Na een jaar stopte de fraude vanzelf. "Waarschijnlijk omdat ik op een zwarte lijst kwam te staan. Toen had de dader er niks meer aan." Maar de schuld bleef.

Ze werpt een blik op haar tattoo. "Opgeven heb ik nooit gedaan", zegt ze dapper. "Toen de fraude stopte, ben ik de schulden gaan afbetalen." Maar aanmaningen bleven komen en ten einde raad startte Chantal een donatieactie. Een onbekende ondernemer leende haar tienduizenden euro’s. "Ook die moest ik terugbetalen, maar de druk was eraf. In ieder geval kreeg ik geen aanmaningen meer en bleven deurwaarders weg."

Nu, jaren later, is ze nog steeds bezig met het terugbetalen van de weldoener. "Ondertussen probeer ik me te focussen op mijn kinderen." Zij waren de reden dat ze had doorgezet, dus komt er van hen ook een tattoo: "Er komt een op mijn arm met hun namen in diamanten."

Geen goedkope tattoo en door haar financiële situatie is hij onaf. "Een deel van de rozen staat erop, de namen nog niet." Ze baalt ervan, maar het heeft ook een doel, vertelt ze. De geldstress liet diepe sporen na, dus terwijl ze de schulden afbetaalt, werkt ze ook aan haar mentale gezondheid. "Heel langzaam gaat het beter met me en langzaam spaar ik ook voor deze tattoo. Ik sluit er een periode mee af. De belofte aan mezelf is: als de tattoo af is, ben ik beter."

Van de fraudeur heeft ze nooit meer gehoord. "Ik heb jaren gewerkt om de schulden van een ander te betalen," zegt ze. "Als je dit een ander aan kunt doen, dan ben je ziek. Maar ik geloof in karma. Het universum zorgt er wel voor dat het ooit wordt rechtgezet."