“Pap, ik wil eigenlijk niet dat je meegaat”, zegt de 22-jarige Joey van Ravenstein uit Oss met veel zelfvertrouwen, vlak voor hij woensdag vertrekt naar Curaçao. Daar gaat hij, samen met zijn teamgenoten, als voetballer Nederland vertegenwoordigen op de Special Olympics Kingdom Games. Voor vader Jos is het moeilijk om te horen, maar de boodschap laat volgens hem ook de ontwikkeling van Joey zien, die autisme en ADHD heeft.

Waar Curaçao precies ligt, dat heeft Joey even niet paraat als hij naar de wereldkaart op zijn slaapkamer kijkt. Maar zin in zijn internationale voetbalavontuur heeft hij zeker. “Ik vind het bijzonder en ook wel spannend. Niet omdat mijn vader niet meegaat, maar omdat ik nog nooit zo lang gevlogen heb.” Samen met acht teamgenoten van het G-team van UDI’19 uit Uden komt Joey in actie op de Special Olympics Kingdom Games (zie kader).

Ook voor vader Jos is het spannend. Niet eerder ging zijn zoon zonder hem op reis. “Hij moet het alleen doen en dat is een stukje loslaten. Dat vind ik lastig. Ik heb zijn hand vaak vastgehouden en dat moet ik langzaam loslaten.”

Joey was vier jaar oud toen hij de diagnose ADHD en autisme kreeg. “Onze Joey is speciaal, zo zeggen wij dat. Toen ik het rapport las, dacht ik: ‘dit is niet mijn kind’. Je wilt het beste voor je kind. Dat wil iedere ouder. Maar op zo’n moment word je met je neus op de feiten gedrukt dat je een bijzonder kind hebt. Hij zal beter begeleid moeten worden. Je komt in aanraking met instanties en subsidies.”

Vader Jos is altijd blijven geloven in zijn zoon. Inmiddels werkt Joey drie dagen in de week: hij zorgt ervoor dat medische spullen in dozen verpakt worden. Een schot in de roos: “Joey heeft zich enorm zelfstandig ontwikkeld. Hij staat op tijd op, smeert zijn eigen brood, legt zijn eigen kleren klaar en fietst zelf naar zijn werk. Tien jaar geleden dacht niemand dat het zover zou komen.”

Ondertussen staat de rugzak van TeamNL al klaar op de slaapkamer van Joey. Hij heeft rugnummer zeven gekregen. "Ik hoop niet dat ik links- of rechtsachter sta", zegt hij. "Het is al zo lang geleden dat ik op die positie heb gestaan.” Verwachtingen heeft Joey niet echt. “Het moet nog gebeuren, dus ik weet niet hoe ik het ga vinden en hoe het gaat zijn. Het lijkt me wel heel leuk en interessant. Je zit dicht bij de evenaar.”

Hoewel Jos niet meegaat, gunt hij zijn zoon dit bijzondere avontuur. “Ik ben een trotse vader, maar dat zeg ik niet vaak tegen hem. Ik ben trots op wat hij heeft bereikt, want hij heeft het zelf moeten doen.”