In het boek wordt onthuld dat zowel het IOC als het NOC en de toenmalige staatssecretaris de coach op het matje riepen en hem voorhielden dat hij "onverstandig bezig was".

In 2008 bracht Verhaeren keer op keer het schenden van de mensenrechten in China voor het voetlicht. Zo maakte hij zich enorm druk over de erbarmelijke omstandigheden waaronder Chinese bouwvakkers aan het werk waren voor het olympisch stadion en zwembad. Verhaeren had dat met eigen ogen gezien bij een eerder bezoek aan de olympische bouwlocaties. Hij vond het verschrikkelijk dat complete woonwijken in Beijing waren weggevaagd voor de bouw van olympische stadions.

Ook vroeg Verhaeren zich in het openbaar af waarom het IOC zich zo passief opstelde toen China toegezegde beloftes over meer persvrijheid en meer vrijheid van meningsuiting aan de laars lapte. Vlak voor vertrek naar Beijing kreeg Verhaeren bezoek van een overheidsfunctionaris wiens naam hij in het boek niet wil onthullen. De zwemcoach kreeg te horen dat China ook buiten de eigen landsgrenzen grip wil houden op afwijkende meningen. In het boek zegt Verhaeren dat hij dat gesprek met de overheidsfunctionaris als inwoner van Nederland als buitengewoon bizar heeft ervaren.