Zo’n duizend kilometer van huis staat Jakub in de rij voor gratis brood
De geur van een goed gevulde kop tomatensoep vult de binnenplaats als de poorten van BroodNodig om twee uur 's middags opengaan. "Zijn jullie met z'n tweeën?", vraagt de altijd goedlachse Hülya Özdemir aan de twee voorste mensen in de rij. Ze lopen naar binnen, maar zijn zeker niet de enigen die de weg naar een kop warme soep en zak brood hebben gevonden.
Op de binnenplaats is het een komen en gaan van mensen die elkaar niet zouden tegenkomen als ze niet allebei moesten aankloppen bij BroodNodig in Tilburg. Tegen half drie loopt de 33-jarige Jakub* binnen met een warme kop soep in zijn hand.
“In mijn thuisland wordt alles wat overblijft in de supermarkt weggegooid.”
In zijn thuisland Tsjechië ontwikkelde Jakub machines als ingenieur, maar daarvoor kreeg hij maximaal duizend euro per maand. "Hier in een distributiecentrum verdiende ik al gauw twee keer zoveel", vertelt hij. "Dat heb ik dan ook bij zo'n twintig bedrijven gedaan, maar er was altijd wel wat. Er is zo vaak tegen me geschreeuwd op de werkvloer. En als de baan dan wel goed is, valt het uitzendbureau weer tegen. Dat wilde ik niet meer."
BroodNodig
Sinds 2017 deelt BroodNodig bij het Wilhelminapark zes dagen per week brood uit aan mensen die het nodig hebben. De stichting komt voort uit het werk van de Tilburgse broodpater Gerrit Poels, die vroeger langs de deuren fietste om brood uit te delen.
Hij gaf het stokje enkele jaren terug door aan zijn pleegdochter Hülya Özdemir en zij zet zich samen met tientallen vrijwilligers in voor de minstbedeelden in de stad. De stichting moet het hebben van donaties en werkt hierin samen met onder andere de Tilburgse voedselbank.
Geen baan meer en dus ook geen huis. Jakub woont daarom in een zelfgemaakt huisje in het bos en 's nachts slaapt hij in een tent. De Tsjech is heel blij met het eten dat hij krijgt bij BroodNodig. "Het is heel goed dat er eten wordt uitgedeeld, want in mijn thuisland wordt alles wat overblijft in de supermarkt weggegooid."
Op dit moment ziet hij zichzelf niet meer werken bij een van de bedrijven waar hij naar eigen zeggen slecht behandeld is. Hij focust zich op zijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling en gelooft dat hij uiteindelijk weer op het juiste pad belandt. "Als ik mezelf ontwikkel, wordt de wereld om me heen ook beter en beter. Daar ben ik nu mee bezig."
“Het zorgt ervoor dat je de finish haalt om nog een maand te kunnen overleven.”
Niet veel later loopt ook de 30-jarige Rik* uit Tilburg binnen met zijn moeder en zoontje. "Ik kom hier sinds de prijzen na corona zo enorm door het dak gingen", vertelt hij. "Wij hadden in die tijd een variabel energiecontract en dat voel je echt wel in je portemonnee. Daar zijn we nu, jaren later, nog van aan het bijkomen."
Zijn vrouw zit noodgedwongen thuis door ziekte en kan dus niet werken. "Doordat ik zelf niet zoveel verdien en alles zo duur is, wordt het moeilijker en moeilijker."
Dan is BroodNodig een welkome steun in de rug. "Als je het niet redt, zorgt het er toch voor dat je met de hakken over de sloot de finish haalt om nog een maand te kunnen overleven. Want zo voelt het echt, als overleven."
De Tilburger kent de stichting al heel wat jaren, mede door zijn moeder. "Ik weet dat dit is opgericht door Pater Poels. Die kwam vroeger al bij ons langs toen mijn moeder een heel moeilijke periode had. We kregen toen zelfs een keer fietsen van hem", blikt de 30-jarige Rik terug.
Zijn moeder staat naast hem en schiet vol als ze over Pater Poels begint te praten. "Het betekent gewoon alles voor me. Er is geen mooiere man dan hij en hij verdient echt een standbeeld. Ik heb een verslavingsverleden en hij heeft vroeger ooit nog eens rekeningen voor mij betaald," vertelt ze, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegt. "Dit zijn emotionele, maar ook mooie tranen van dankbaarheid."
*De namen van Jakub en Rik zijn gefingeerd vanwege privacyredenen. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.