Het gezin van Kim van Geffen uit Schijndel ontsnapte in 2023 aan het extreme noodweer dat Slovenië blank zette. Voor Kim, haar man Harm en hun twee kinderen verandert een zorgeloze rondreis in een race tegen het water. De gruwelijke nacht staat nog op haar netvlies, én op haar been, ter hoogte van waar het water stond. 

Midden in de nacht, terwijl de regen tegen de camper slaat, schrikt Kim wakker van hard gebonk. “Het zullen kwajongens zijn, dacht ik nog”, vertelt ze. De schreeuw en het hardere bonken jaagt haar overeind. Als ze de schuifdeur van de camper opentrekt, stroomt ijskoud water langs haar voeten. Kim kijkt in de paniekerige ogen van de campingeigenaar, die tot over zijn knieën in het water staat: “Het is foute boel, jullie moeten hier nú weg!”

Begin augustus 2023 wordt Slovenië getroffen door noodweer. Het gezin is dan net begonnen aan een rondreis met gehuurde camper. “Na tien dagen rondreizen zouden we gaan backpacken. Als dat goed zou gaan, gaan we volgend jaar buiten Europa, beloofden we de kinderen (toen 9 en 11, red.)”.

In de tweede nacht breekt de hel los: in 24 uur valt meer dan een maand aan regen. Haar man springt uit de wagen en staat al tot zijn knieën in het water. Hij rijdt de camper een paar meter verder, een heuvel op. Het merendeel van de gasten slaapt dan nog. “In een blokhutje kregen we thee en staarden we bibberend naar de voorbijdrijvende tenten”, vertelt Kim. Ze wanen zich veilig, een kwartier. Daarna komt er wéér iemand aangesneld: “De dijk is gebroken, de camping gaat het niet redden. Pak hoogstnodige spullen en vertrek!”

De camping ontwaakt: mensen gillen en Kim hoort een helikopter. Ze grist haar telefoon, paspoort en de knuffels van huilende kinderen uit de camper. In het licht van haar zaklamp (‘de stroom was uitgevallen, het was aardedonker’) ziet ze in de modderstroom een tentje voorbijschieten. “Een vrouw gilde: ‘daar zit een kind in!’. Het was een Duits jongetje van zes jaar oud, een brandweerman kon hem uit het tentje sleuren.”

Rond vijf uur 's ochtends komen ze aan bij een school die als opvanglocatie dient. “Iedereen huilde, het was vreselijk”, vertelt Kim. De meesten waren alles kwijt. “Ze liepen in hun ondergoed, hun caravans met hun spullen waren soms kilometers weggedreven.” Nog geen half uur na hun vertrek van de camping zou het water tot aan de bovenste deurpost van het blokhutje komen. “Dan zouden we nooit zijn weggekomen.”

“De ramp is twee jaar later nog een belangrijk moment in ons leven”, vertelt Kim. Het gezin heeft nog steeds contact met anderen uit de school. Dat moment wilden ze graag vastleggen. De tattoo, golfjes van de rivier, twee dennenbomen uit het logo van de camping, kwam op de plek op het lichaam van Kim en Harm waar het water stond toen ze voor het eerst die camper uit stapten: op kniehoogte. “Het zetten van de tattoo was ook een soort helingsproces, alsof de pijn van het zetten de pijn en paniek uit dat moment wegneemt.”

Zowel in 2024 als afgelopen zomer ging het gezin terug naar de camping. “Harm en onze zoon hebben gewandeld om geld op te halen voor de eigenaar.” Kim slikt haar tranen weg: “We proberen er niet aan te denken wat er was gebeurd als die man ons een half uur later had gewekt. Ik heb mijn leven en dat van mijn gezin aan hem te danken”, snikt ze. Zijn reactie op het geld en de tattoo was puur en overweldigd. “Hij heeft vijf minuten met zijn mond open gestaan.”

Volgend jaar durven ze toch die beloofde backpackreis buiten Europa te maken. “Want”, zegt Kim, “de kans dat het níet opnieuw gebeurt is groter dan wel”.