Ad uit Breda kreeg al vroeg te horen dat hij niet lang zou hebben, maar weigerde zijn leven daardoor te laten bepalen. Met een donorhart en zijn zus Anita L’Abee (60) altijd in de buurt, bleef hij lachen, doorgaan en geloven. “Aan opgeven deed mijn broer niet.”

Altijd samen. Twee handen op één buik. Ad en zijn grote zus Anita waren een vertrouwd duo: je hoefde nooit te zoeken waar de één was, want de ander was altijd dichtbij. “Waar ik ook uithing”, vertelt Anita. “Ad liep altijd met me mee.”

Ook als ze jong zijn, zijn ze onafscheidelijk. “We zagen al snel dat hij niet altijd kon meekomen met de groep: andere kinderen van zijn leeftijd waren simpelweg sneller.” Ad had moeite met lopen en viel regelmatig wanneer hij probeerde te rennen. “Hij werd daardoor gepest, maar ik beschermde hem altijd. Want als je aan hem kwam, dan kwam je ook aan mij.”

In eerste instantie werd gedacht aan verkorte pezen, maar een bloedtest bracht duidelijkheid: Ad had Becker spierdystrofie, een erfelijke spierziekte die de spieren langzaam aantast, inclusief de hartspier. “Toen werd het voor het eerst uitgesproken dat Ad uiteindelijk in een rolstoel zou belanden.”

Een paar jaar na de diagnose was Anita op bezoek bij haar kleine broertje wanneer Ad zich opeens niet goed voelde. Hij gaf bloed over. “We kregen het bericht dat hij aan de beademing lag”, vertelt Anita. “En dat we moesten komen om afscheid te nemen.” En in de ziekenhuiskamer gaat Anita naast hem zitten: “Je laat me niet alleen, hè?”

Niet veel later hoorde het gezin dat Ad’s hart ernstig verzwakt is. Een harttransplantatie was zijn enige kans. Hij werd op de wachtlijst gezet. Kort daarna werd Anita gebeld terwijl ze met haar gezin op vakantie is. "De boodschap: ‘Ze hebben een nieuwe motor voor Ad gevonden’."

In 1993 kreeg Ad een nieuw hart. De operatie is op dat moment nog relatief nieuw in Nederland en brengt veel risico’s met zich mee. De artsen vertellen dat hij er waarschijnlijk tien tot vijftien jaar mee kan leven.

Toch ging het goed met Ad. Hij herstelde en pakte zijn leven weer op. Een paar jaar later ging hij met het gezin mee naar Oostenrijk. “Met onze kinderen voorop op zijn elektrische rolstoel. Ad genoot echt van die vakantie,” zegt Anita. “Hij noemde het later ‘zijn mooiste vakantie ooit’.”

Jaren gaan voorbij. 20. 25. Zijn hart klopte door, langer dan wie dan ook had durven voorspellen. Hij werkte, hij lachte, hij werd vader van zijn dochter Melissa. Een trotse vader. Een sterke vader. “Toen hij zijn hart 25 jaar had, is Omroep Brabant zelfs op zijn werk langsgekomen met bloemen. Dat vond hij prachtig”, vertelt zijn zus.
 
Maar ook een sterk lichaam kent grenzen. De ziekenhuiscontroles bleven streng en de kans op afstoting hing voortdurend om hem heen. In de laatste maanden werden de uitslagen steeds slechter. “Hij had het zwaar,” zegt Anita. “Mijn broer was nuchter, maar dood… nee. Dood wilde hij niet. Hij wilde zijn dochter nog naar het altaar brengen.”

De pijn neemt toe, dag na dag. Ad probeerde dat voor zijn familie te verbergen, maar zij zagen hoe zwaar het voor hem wordt. Als zijn lichaam zichzelf begint te vergiftigen, begrijpt Ad dat het bijna zover is. Op een rustig moment zei hij tegen zijn zus: “Nu moet jij het verder alleen doen”. Op 9 juli 2019 sterft Ad, hij is 51 jaar oud geworden.
 
Hij leefde 26 jaar met zijn donorhart, aanzienlijk langer dan de 10 tot 15 jaar die de artsen hadden voorspeld. Anita schrijft dat toe aan zijn sterke wil en doorzettingsvermogen. “Aan opgeven deed hij niet.”

Het gemis blijft. Toch ervaart Anita dat Ad nog bij haar is. Op haar verjaardag, kort na zijn overlijden, landde er een vlinder op de schouder van haar man. Die bleef er de hele dag zitten. Later maakt ze in het dorp iets soortgelijks mee, wanneer een vlinder op haar vinger landt. “Voor mij is dat Ad,” zegt ze. “Alsof hij even groet.”