Van middelvingers tot uitstekende tongen: het leven van een schoolfotograaf
Het is een vak waar bijna iedereen herinneringen aan heeft: de schoolfotograaf. Zo’n dag waarop je haar met gel werd platgesmeerd, je beste blouse aan moest, en waarop niemand ooit wist waar je handen moesten. Maar achter die jaarlijkse traditie gaat een wereld schuil die maar weinig mensen kennen. Dat vertelt Krijn Westerburgen (45), schoolfotograaf uit Oisterwijk, die samen met zijn vrouw een familiebedrijf runt dat al sinds 1978 de Brabantse scholen vastlegt.
“Mijn ouders zijn in 1978 begonnen in Tilburg. Ik ben er in 2003 ingerold”, vertelt Krijn aan Omroep Tilburg. “Toen maakten we de foto’s nog met rolletjes. Als iemand met z’n ogen dicht stond, tja… dan stond je gewoon met je ogen dicht op de foto. Dat was dan maar zo.” Vandaag de dag bedienen Krijn en zijn vrouw zo’n 220 scholen, vooral in Brabant en Tilburg.
Schoolfotograaf Krijn Westerburgen deelde op LinkedIn dat hij wekelijks te maken krijgt met dichte ogen, wegkijkers, tongen die uitsteken en ja, stiekeme middelvingers op de groepsfoto. Het bericht ging hard, want iedereen herkent het: de jaarlijkse schoolfotodag waarop alles perfect moet zijn, maar dat zelden is.
Boefjes
Dat LinkedIn -bericht van Krijn ging hard. “Je hebt altijd een paar boeven zitten. Dat is van alle tijden”, zegt hij nuchter. “Maar vanaf groep 7 en 8 zie je het meest. Dan hebben ze iets op TikTok gezien en dan móét dat ineens op de foto.”
Vaak gebeurt het subtiel, bijna professioneel: armen over elkaar, middelvinger verstopt tegen de bovenarm. “Soms zie ik het pas achteraf. Je let op ogen, haren en of de kleding wel goed zit. Het is onmogelijk iedereen 100 procent in de gaten te houden.”
Photoshop als noodgreep
Een groepsfoto is nooit in één keer goed en dus moet Krijn soms digitaal ingrijpen. “We halen soms gewoon een heel hoofd van een andere foto. Dat doen we dagelijks.” Een tong die uitsteekt, ogen dicht, iemand die nét te hard lacht: Krijn en zijn team zijn er inmiddels chirurgisch vaardig in geworden.
Toch ligt er een grens. “We zeiden ooit: kinderen moeten leren dat ze verantwoordelijkheid hebben voor hoe ze erop staan. Maar toen we een foto met middelvinger lieten staan, wilde de juf ’m niet eens uitdelen. Tja, dan voel je je ook lullig. Dus corrigeren we het toch maar.”
Loopt niet vanzelf
De buitenwereld ziet een schoolfotodag als iets wat vanzelf loopt. Maar volgens Krijn is het zwaar werk. “Ja, mensen onderschatten dat. We werken met draaiboeken waarin zelfs pauzes staan. Bij kleine scholen is dat nog flexibeler, maar bij scholen met vijfhonderd kinderen … dat moet tot op de minuut kloppen.”
400 kinderen per dag
Het vak is fysiek en mentaal pittiger dan veel mensen denken. “Soms heb ik vierhonderd kinderen op een dag. Dan moet het eerste kind én het laatste kind even vriendelijk behandeld worden. Je kunt niet moe worden of kortaf doen. Je bent de hele dag vrolijk, of in ieder geval professioneel.”
Het draait om contact. “Kinderen in groep 3 begrijpen nog niet dat tong uitsteken vervelend is. Kleuters vinden het soms spannend. Die moet je losmaken met een grapje. Maar doe je dat net te hard, dan lachen ze met hun mond wagenwijd open en dan krijg je dat weer”, zegt de fotograaf lachend.
Een familie-erfgoed
Hoewel alles tegenwoordig digitaal gaat, blijft het een vak apart. “We doen dit werk nu bijna vijftig jaar. Het is zwaar, maar prachtig werk”, zegt Krijn trots. “Je maakt herinneringen die een leven lang meegaan.”
