Nathalie Verberne (31) uit Someren was pas 15 jaar oud toen ze pijnklachten kreeg die niet weggingen. Artsen konden niet ontdekken waar de pijn vandaan kwam en stonden voor een raadsel. De tattoo die ze vier jaar later nam, herinnert haar aan die tijd en helpt haar nog elke dag bij het verwerken van de heftige diagnose die ze later kreeg.

Nathalie’s klachten begonnen met vermoeidheid en pijnklachten in haar nek, schouders en onderrug. “Door de pijn kon ik vaak niet naar school of stage”, vertelt ze. “Er waren momenten dat het redelijk ging, maar de pijn was er altijd.”

Het was bepalend voor haar jeugd en studie. “Ik koos geen hbo-studie omdat dat niet haalbaar zou zijn. Ook voor de buitenwereld was het moeilijk om ermee om te gaan. Ik kon niet inschatten hoe mijn pijn over bijvoorbeeld twee weken zou voelen. Dus afspraken vooruit plannen was niet te doen.”

Ondertussen werd ze van het kastje naar de muur gestuurd. “Er was niks te zien op foto’s en bloeduitslagen. Er was niks kapot in mijn lichaam maar de chronische pijnklachten bleven.” Nathalie kreeg van artsen te horen dat ze ermee zou moeten leren leven. Op haar 19e werd ze doorverwezen naar revalidatiecentrum Bliksembos, waar ze leerde fysiek en mentaal zo goed mogelijk met te situatie om te gaan.

Hier kreeg ze ook eindelijk een diagnose. “Ik heb de aandoening fibromyalgie, waarbij je chronisch last hebt van pijn, stijfheid en vermoeidheid.” Het luchtte enorm op dat ze eindelijk wist wat er met haar aan de hand was. “Het is fijn om te weten: ik ben niet gek. Na jaren zoeken begin je aan jezelf te twijfelen. Mensen zeiden dat ik te jong was om deze klachten te hebben, terwijl ik ze toch echt had.”

Al langer speelde het idee van het nemen van een tattoo. “Het nummer Let It Be van The Beatles is altijd een favoriet nummer van mij en mijn beste vriendin geweest. We hebben er allebei veel kracht uitgehaald. De tekst van het liedje vind ik ontzettend passen bij de situatie waar ik in zat: laat het er maar zijn en geef je eraan over. Ik moet leren omgaan met mijn ziekte. Daarom wilde ik graag ‘Let it be’ op mijn pols laten tatoeëren.”

Na een middag in het revalidatiecentrum besloot ze spontaan een tattooshop binnen te lopen. “Ik wilde gewoon eens informeren en legde het idee voor aan de tatoeëerder. “Oh”, zei hij. “Ik heb over een half uurtje tijd voor je.” Dat zorgde even voor blinde paniek: ga ik dit echt doen? Twintig minuten later zat ‘ie erop.”

Het is voor haar nog altijd een fijne reminder. “Als ik echt in de knoop zat, keek ik naar mijn tattoo. Dat heeft me veel rust gegeven. Je kan je druk maken over alles wat er speelt, maar je kunt er ook voor kiezen om dingen waar je weinig invloed op hebt te accepteren. Maak er het beste van.”

Het gaat nu veel beter met Nathalie. “Door een stukje mindset, persoonlijke ontwikkeling, traumaverwerkingen en goed luisteren naar mijn lichaam zijn de klachten een stuk minder geworden. Dat had ik niet durven hopen. Ik wil dan ook aan anderen die met hetzelfde kampen doorgeven: geef de moed niet op. Kijk wat je zelf kan doen om klachten te verminderen.”

Als coach helpt ze andere vrouwen met fibromyalgie. “Bepalen wat je wel of niet kunt is een hele ontdekkingsreis naar jezelf. Daar probeer ik bij te helpen. Op die manier heb ik toch nog iets uit mijn ziekte kunnen halen. Zo voelt het alsof alles wat ik heb doorstaan niet helemaal voor niks is geweest.”