“Anne-roos was mijn oogappeltje, mijn prinsesje”, vertelt Mark Meijs geëmotioneerd. Zijn dochter Anne-roos (10) kwam zes weken geleden om het leven toen ze op de fiets werd geschept op een drukke weg in Tilburg. Met haar kapotte fiets onder de arm trok haar vader onlangs naar de gemeenteraad om aandacht te vragen voor verkeersveiligheid.

Het was herfstvakantie. Anne-roos ging met haar moeder, broertje (3) en zusje (5 ) naar binnenspeeltuin Ballorig. Op de terugweg, toen ze bijna thuis was, fietste ze een stukje vooruit en wilde ze afslaan. De achterbuurman stond te wachten op Mark, die net aan het inparkeren was. 

Een auto haalde de achterbuurman in, schepte Anne-roos en sleurde haar zo’n 25 meter mee. Ze viel over een boomstronk en kwam met haar hoofd tegen de bumper van een geparkeerde auto. “Woede, agressie: alles ging door je heen”, vertelt hij. “Ik had die jongen van alles aan willen doen. Maar toen ik hem aankeek, zag ik zoveel pijn in zijn ogen. Hij heeft dit ook nooit gewild.” 

“Ik voelde haar hartslagje nog, dat steeds minder werd.” Het meisje werd 22 minuten lang gereanimeerd. In het ziekenhuis bleek het hersenletsel zo ernstig, dat haar hersenen geen zuurstof meer kregen. Met haar hartkleppen en aorta kon ze iemand anders helpen. Toen die vraag kwam, zag hij een twinkeling in de ogen van de arts. “Jij weet al iemand die hiermee geholpen kan worden, dacht ik. En dat had Anne-roos ook zo gewild.”

Oogappeltje
Zes weken later kan Mark nog steeds niet bevatten dat zijn dochter er niet meer is. “Ze had zoveel liefde, vreugde en energie. Er is zoveel rottigheid in de wereld, waarom wordt een kindje met zo’n gouden hart in één keer meegenomen? Ik snap het nog steeds niet.”

Hij noemt haar zijn oogappeltje. “Mijn prinsesje, je eerste kindje voelt heel bijzonder.” Anne-roos was een ‘spring-in-'t-veld’. “Ze had energie van honderd, kon niet stilzitten.” Ze had volgens haar vader oog voor anderen. “Als kindjes werden buitengesloten, werd ze boos en heel verdrietig. Ze had een uur nodig om dat kwijt te raken.”

Ze was ook een haantje-de-voorste. “Zij trok de kar, bracht alle kindjes uit de buurt naar buiten. Ze was een kop groter, maar vooral haar energie stak erboven uit. Dat ze zoveel kindjes liet buitenspelen maakt me heel trots.”

Betoog
Bij de gemeenteraad wilde Mark met haar fiets het thema verkeersveiligheid onder de aandacht brengen. “Dit is zoals een kinderfiets eruitziet wanneer er een auto met 50 kilometer per uur tegenaan is gereden”, begon hij. “Mijn dochter Anne-roos is 6 weken geleden op deze fiets verongelukt.” De zaal werd stil.

Hij vreest dat versmalling van de Ringbaan-West in Tilburg zorgt voor extra verkeer, dit juist ook in de zijstraat van de Ringbaan waar Anne-roos werd aangereden. “Zes wegen worden beter, maar zeven slechter. En die horen al tot de gevaarlijkste van Tilburg. Die fiets was om ze wakker te schudden. Als er wordt nagedacht over versmalling, moet er ook aandacht zijn voor de andere kant.” Komende maandag wordt besloten of de plannen wel of niet doorgaan.

Zijn betoog maakte indruk. “Mensen vonden het knap dat ik dit na zes weken kon. Maar als ik iets kan doen, is het daar. Je kunt wel boos worden en alles kapotslaan, maar daar bereik je niks mee.” Volgens hem stappen veel mensen juist in de auto, omdat fietsen te gevaarlijk is. “Hoe meer auto’s, hoe onveiliger voor de fietser. Mensen hebben haast. Wie is daar de dupe van? Kindjes op de fiets.”

Machteloos
"Roosje was 10 en wist goed hoe het verkeer werkt, maar toch had ze even niet in de gaten dat daar ineens een auto was. Een klein foutje, maar haar leven is wel voorbij.” Mark voelt zich nu zes weken later machteloos, radeloos en soms doelloos. "Het leven houdt op, toch moet je door. Dat is heel raar." Soms staat hij naast haar bedje. "Dan denk ik: stop met logeren en kom gewoon thuis."