Marcel en Marjanne verloren in een half jaar hun kleinkinderen Isa en Teun in Boekel

Het verhaal moet verteld worden omdat hun kleinkinderen Isa en Teun nooit vergeten mogen worden. "En dat gaat ook nooit gebeuren", weten Marjanne en haar man Marcel honderd procent zeker. Maar wat is het moeilijk voor ze om terug te gaan naar 12 augustus 2023 en 12 februari 2024. Het verdriet om hun stilgeboren kleindochter en kleinzoon is nog steeds immens.

Dolblij waren ze toen ze hoorden dat er een kleinkind op komst was. En dat hun kleinzoon Bram van bijna zes en kleindochter Veerle van bijna vier er een broertje of zusje bij zouden krijgen. Gezinsuitbreiding was de vurige wens van hun dochter Rosalie en schoonzoon Maikel. Maar het liep anders.

 "We waren op vakantie toen Marcel op 12 augustus werd gebeld door Rosalie nadat ze bij de gynaecoloog was geweest. Hij werd lijkbleek en dan weet je, dit is fout nieuws. Isa leefde niet meer. We hebben onze spullen gepakt en zijn naar huis gereden. Wat moet je zeggen als je al dat verdriet ziet? Vind daar maar eens woorden voor. Het wrange is dat Rosalie een dag eerder, samen met Bram en Veerle, het hartje van Isa nog had gehoord," vertelt Marjanne geëmotioneerd.

Totale ontreddering. Dat omschrijft misschien het beste de situatie die Marjanne en Marcel aantroffen. "Bovenop al het verdriet was daar het feit dat Rosalie niet meteen kon bevallen. En een paar dagen moest wachten voordat ze naar het ziekenhuis mocht."

Volgens Marjanne is bijna niet voor te stellen hoe zwaar dat was voor haar. "En hoe leg je je kinderen uit dat hun zusje wel mee naar huis is gekomen, maar niet meer leeft? Iets wat ze overigens op een fantastische manier hebben gedaan."

Ook was er de vraag: Waarom is dit gebeurd? Wat is er misgegaan? "Dat maakte het inderdaad nog moeilijker. Er wás namelijk geen verklaring. Domme pech noemde de arts het. Dat was voor Rosalie lastig te accepteren, want wat kun je daarmee? Niets. 'Had je maar iets aan haar kunnen zien', zei ze steeds. Maar ja, dat was niet zo. Want Isa was perfect, zo mooi."

In de dagen na de bevalling werd samen met vrienden en familie in alle rust afscheid genomen van Isa. Marjanne krijgt het te kwaad als ze daaraan terugdenkt.

"Ik heb dat kleine meisje gezien, vastgehouden en haar in dat rieten mandje zien liggen. Wat dat met je doet, is gewoon niet te beschrijven. Tegelijkertijd was het ook een mooie periode. Het was prachtig om te zien hoe onze zoon, familie, alle vrienden van Rosalie en Maikel er voor ze waren. Een heel grote troost."

Een paar maanden later horen Marjanne en Marcel dat Rosalie opnieuw zwanger is. Er is vreugde, absoluut. Maar, geeft Marjanne eerlijk toe, ook angst. "Natuurlijk ben je blij. Maar je bent ook bang. Je weet dat je zo niet mag denken, maar je denkt het wel."

Op de kop af een half jaar na de stilgeboorte van Isa staat Marjanne op 12 februari 2024 op het schoolplein om kleinzoon Bram op te halen als ze wordt gebeld door Rosalie. Ze is dan zestien weken zwanger van Teun. "Het was weer foute boel. En tja, hoe kan ik uitleggen wat er dan door je heengaat. Weer die vragen: waarom? Waarom gebeurt dit voor de tweede keer? Hoe moeten we dit doen? Hoe moeten we aanzien dat ons kind weer zóveel verdriet heeft? Je gaat door een hel."

Wederom moet de gynaecoloog de antwoorden op al die vragen schuldig blijven. Er was simpelweg geen verklaring. "Ik was niet alleen verdrietig, maar eerlijk gezegd ook boos. Boos over de onrechtvaardigheid, boos omdat niemand het kon uitleggen." Ze voelen zich ontzettend gezegend met twee schatten van kleinkinderen. "Maar twee kleinkinderen afgeven? Dat kan toch gewoon niet."

Marjanne vertelt hoe de twee jonge kinderen Bram en Veerle het verdriet ook mee kregen. "Ze hebben het ook zeker gevoeld. Ze hebben ook gehuild om hun zusje en broertje."

Maar ze vindt het ook mooi om te ervaren hoe ze er op hun eigen manier naar kijken. "Heel nuchter soms. Ik zal niet vergeten dat er een vliegtuig overvloog en dat die kleine Veerle omhoog keek en zei: 'Nou, Isa en Teun hebben geluk, die mogen met dat vliegtuig mee'. Dat was zo ontroerend, ik moest er eigenlijk om huilen en lachen tegelijk."

Rosalie en Maikel doen enorm hun best, vertelt Marjanne, maar hebben het moeilijk. "Ze doen er alles aan om er samen met Bram en Veerle het beste van te maken, bijvoorbeeld door veel leuke dingen met de kinderen te doen. En er voor te zorgen dat die twee niet continu omringd zijn door verdriet. En dat doen ze heel goed vind ik, hoewel de ene dag beter gaat dan de andere."

De draad van het leven weer oppakken en 'gewone' dingen doen is zo eenvoudig nog niet, legt Marjanne uit. "Ik snap het zo goed als Rosalie vertelt dat ze naar een kinderfeestje moet en daar eigenlijk de energie niet voor heeft."

Ze probeert Rosalie te helpen en te stimuleren om juist wel over een bepaalde drempel te stappen. "Maar wie zijn wij om dat voor haar te bepalen? Een beetje sturen kan, maar niet teveel. Het is vooral een kwestie van er zijn." 

Hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn en dat realiseren Marjanne en Marcel zich heel goed. "Het verlies van onze twee kleinkinderen en het verdriet van Rosalie en Maikel, doet nog steeds verschrikkelijk pijn en drukt nog steeds zijn stempel. Maar ik vind ook dat het ons als familie sterker heeft gemaakt."

Ondertussen zijn Isa en Teun overal en altijd aanwezig, door tekeningen, kaartjes, en ballonnen. "Als mensen vragen hoeveel kleinkinderen we hebben, zeg ik altijd vier. Natuurlijk vier! Twee schatjes hier en twee lieve sterretjes aan de hemel."