Lees hier de getuigenverklaring van moeder Loes in Stintzaak
Op 20 september 2018 werd een Stint, een elektrische bolderkar, geschept door een trein op een spoorwegovergang in Oss. Vier kinderen kwamen om het leven; een begeleidster en een vijfde kind raakten zwaargewond maar overleefden het Stint-ongeluk. In dit dossier bundelen we alle artikelen over het spoordrama in Oss, de nasleep en de daaropvolgende onderzoeken en rechtszaken.
In dit bericht lees je de onbewerkte getuigenverklaring van Loes Schepens. Haar dochter Fleur (6) is overleden door het Stint-ongeluk.
''Geachte rechtbank,
Vandaag maak ik gebruik van mijn spreekrecht. Dit wil ik graag omdat ik Fleur in dit verhaal een
stem en gezicht wil geven. Om deze reden heb ik een foto van Fleur bij me. Ik zou graag willen dat
verdachten er goed naar kijken zodat zij er een beeld bij krijgen wie Fleur was.
Ik wil u graag vertellen wat het verlies van onze dochter Fleur voor mij, mijn gezin, en familie
betekend.
Fleur is geboren op 19 januari 2012. Een koude dag. Zij maakte ons voor de eerste keer ouders
van de allermooiste dochter die je kan wensen.
Fleur was een vrolijk eigenwijs meisje met een goed gevoel voor humor. Een echt meisje die
alleen maar jurkjes en rokjes wilde dragen, haar nagels graag lakte. Met Frozen als haar favoriete
film. Ze wilde zelf maar al te graag een prinses zijn en zelfs Sam, haar broertje moest
prinsessenjurkjes aan tijdens het verkleden. Fleur hield van samen zijn met het gezin, opa, oma
en haar tantes. Buiten spelen zodra het kon. Vooral van de zomer kon zij enorm genieten.
Natuurlijk in haar mooiste zomerjurk. Ze hield niet van onrechtvaardigheid. Fleur had veel
vriendinnetjes waar zij graag mee afsprak na school. Vooral met haar beste vriendin. Fleur was
een lief zachtaardig ijdel meisje.
En dan komt die gitzwarte dag , 20-9-2018. In de ochtend vertrekken we zoals altijd naar ons
werk. Onderweg zet ik Fleur en Sam af bij het kinderdagverblijf. We wensen elkaar een fijne dag
en geven elkaar nog een dikke knuffel. We nemen afscheid met de woorden ´Tot straks´. We
starten onze werkdag. Tegen 8:30 krijg ik een verontrustend telefoontje van Sander, er is een
ongeluk gebeurd met een bakfiets op de Braakstraat, is Fleur hierbij betrokken? Ondertussen
hoor ik de sirenes enz. te keer gaan. Ik zeg nog, nee maar ik voel een onheilspellend gevoel in
mijn buik. Aan alles voelde ik dat het echt mis was. Na een tijdje belt Sander mij op met de
boodschap: kom maar naar huis er staat al politie voor de deur. Sander had hetzelfde
onheilspellende gevoel als ik en is naar huis gefietst.
Hierna ben ik naar huis gebracht door een collega. Je gaat naar binnen samen en beseft dat er
iets vreselijk mis is gegaan. De politie komt niet voor niks aan de deur.
Een dag vol ongeloof, verdriet, hoop en angst kruipt voorbij. In de avond kregen we een
telefoontje van de familierechercheur. Haar woorden waren ´Er ligt hier een heel mooi meisje´.
Jullie mogen haar komen bekijken. Ik voelde mij, gek genoeg, blij eindelijk kunnen we naar Fleur.
Dan zien we vast dat het wel mee valt allemaal.
Maar het meisje wat daar lag, leek in de verste verte niet op het mooie meisje wat ik ´s ochtends
had weggebracht naar het kinderdagverblijf. Sterker nog, ik herkende haar alleen aan haar
handen en gelakte nageltjes. Zo gehavend en beschadigd was haar lichaampje. Haar prachtige
lange blonde haren waren weg. Iets waar ze zelf enorm trots op was.
Het verdriet, de pijn en de leegte die Fleur achterlaat is niet in woorden uit te drukken. Dit
verdriet en gemis is dagelijks voelbaar. Niet alleen bij mij of Sander, ook bij Sam het broertje van
Fleur. Wat vond hij het moeilijk en zwaar om alleen te zijn. Deze woorden heeft hij regelmatig
uitgesproken als 4 jarig jongetje. De eerste woorden die Sam zei tegen zijn broertje Job na zijn
geboorte waren: Als je straks oud genoeg bent zal ik je alles over onze zus vertellen. Wat er
allemaal gebeurt is met haar. Rondom Sam zijn verjaardag is hij verdrietig. Fleur kan er weer niet
bij zijn. Daar houdt het verdriet natuurlijk niet op. Mijn ouders die hun kleindochter moeten
missen. Oma paste wekelijks op. Dat was altijd feest. Daardoor had Fleur een speciale band met
mijn ouders en zusjes. Die woonde in deze periode nog thuis. Vaak kwam ze thuis met nieuwe
kleren of iets anders leuks. Fleur was graag thuis, maar bij opa en oma was het een tweede
thuis. Voor mijn ouders en broer en zusjes is het gemis ook nog steeds dagelijks aanwezig.
De leuke dingen die we samen doen als gezin zijn weer leuk, maar altijd met een zwart randje.
Zelfs tijdens de zwangerschap van mijn zusje is dit voelbaar. Het is een meisje. Heel fijn en leuk,
weer een meisje. Maar o wat had ik dit graag met Fleur meegemaakt. Een hele meid van 13 met
haar kleine nichtje. Mijn moeder sprak op de uitvaart de woorden: Fleur, het meisje van mijn
meisje. Mooi omschreven van mijn moeder naar mij toe. Woorden vol verdriet en liefde. Want dat
is Fleur, geliefd.
Het gaat hier de komende dagen over de Stint. Alles wat er allemaal fout is gegaan. In de vele
gesprekken die er hebben plaatsgevonden werd er vaak gezegd: De veiligheid staat voorop. Dit
kun je beter veranderen in: de innovatie staat voorop. Wanneer wij ons afvroegen tijdens deze
gesprekken waarom er geen dodemansknop meer op de Stint zat was het antwoord: De kinderen
drukte hier te pas en te onpas op. Naar mijn idee zoek je naar een andere oplossing dan hem
weg te laten. Dat is een kinderlijke oplossing. Dan staat de veiligheid echt niet voorop. Jetski´s
hebben daar een mooie oplossing voor. Dit is maar een klein voorbeeld. We zullen nooit weten of
het ongeluk dan niet gebeurd was. Dat is gissen. Maar na veel van dit soort voorbeelden stel ik
mij toch regelmatig deze vraag. Ik geloof dat, als je vandaag een beslissing neemt, dat je er zo
over nagedacht moet hebben dat je hem morgen net zo neemt. Dit is een van de vele verkeerde
ondoordachte beslissingen die er genomen zijn. Deze beslissingen hebben wel het leven van 4
onschuldige kinderen gekost. Onbegrijpelijk, dat er dan nog gezegd wordt de veiligheid staat
voorop. Was het maar zo geweest.
Tot slot zitten hier twee verdachten, zij vinden zichzelf slachtoffers. Dat is wel de zwakste meest
laffe en makkelijkste rol die je in deze zaak kunt aannemen vanuit hun positie. Een van de eerste
reacties in de pers was: ik ben niet verantwoordelijk, wel betrokken.
Uit uw daden blijkt toch echt iets anders: U bent niet betrokken, maar wel verantwoordelijk. Wij
zijn hier de slachtoffers maar nemen ook onze verantwoordelijkheid. Door ons leven weer op te
pakken, zo goed als het gaat.
Eigenlijk wil ik verder niet zoveel woorden meer aan jullie besteden. Dat hebben jullie de
afgelopen 7 jaar ook niet aan ons gedaan. Op een lullige brief na, op het moment dat het heet
onder de voeten wordt.
Hierin staat onze achternaam verkeerd gespeld. Getuigd van 0 respect en het dus niet serieus
nemen. Zo betrokken dat jullie zijn.
Ik heb wel een verzoek aan jullie. Aanvaard bij een veroordeling de uitspraak en ga niet in hoger
beroep. Dan laat je zien dat je enigszins betrokken bent. Zo kunnen wij als familie van Fleur dit
stuk afsluiten. Het verdriet pijn en gemis dragen we levenslang.''
Hier lees je alle verhalen over het ongeluk met de Stint in Oss.