Lees hier de getuigenverklaring van moeder Wendy in Stintzaak
Op 20 september 2018 werd een Stint, een elektrische bolderkar, geschept door een trein op een spoorwegovergang in Oss. Vier kinderen kwamen om het leven; een begeleidster en een vijfde kind raakten zwaargewond maar overleefden het Stint-ongeluk. In dit dossier bundelen we alle artikelen over het spoordrama in Oss, de nasleep en de daaropvolgende onderzoeken en rechtszaken.
In dit bericht lees je de onbewerkte getuigenverklaring van Wendy van Hees. Haar twee dochters Dana (8) en Liva (4) zijn overleden door het Stint-ongeluk. Haar dochter Indy (11) raakte zwaargewond.
''Geachte Rechters,
Mijn naam is Wendy van Hees
Ik ben moeder van vijf kinderen: Indy, Vlinder, Dana,
Liva en Nolan.
Van deze vijf schatten heb ik er 3 moeten afgeven.
Vlinder overleed met 21 weken zwangerschap; ze was
niet levensvatbaar.
Als moeder al afscheid moeten nemen van één kind is
verschrikkelijk – een stukje van jezelf gaat met het kind
mee.
We hebben de kracht gevonden om het leven weer op
te pakken.
En toen, op 20 september 2018, verloor ik twee
kinderen: Dana en Liva, en bijna ook Indy.
Ik weet zeker dat als Indy er ook niet meer was
geweest, ik hier vandaag niet had gestaan.
Mijn leven stortte in, en ik krijg het niet meer
opgebouwd zoals ik dat zou willen.
Ik heb mezelf verloren. Ik probeer uit een zwarte put te
komen en zie in de verte wel het licht, maar ik kom er
niet.
Zo leef ik nu mijn leven.
Een moeder die haar oudste dochter ziet “vechten”
voor een zo leuk mogelijk leven.
Haar verdriet zien om het gemis van zusjes.
Dat ze 24 uur per dag pijn heeft, en haar zien worstelen
met haar handicap en mentale gezondheid.
Dat doet intens veel pijn!
En dan het verlies van Dana en Liva.
Als je je ouders verliest, ben je een wees.
Wanneer je je partner verliest, ben je weduwe.
Als je een kind verliest… dat zijn geen woorden aan te
geven.
Voor mij is het een verschrikkelijke nachtmerrie, en die
duurt al meer dan zeven jaar.
Er komt geen einde aan.
Elke dag sta ik ermee op en ga ik ermee naar bed.
Zoveel tranen.
Ik heb ook een enorm schuldgevoel dat ik Indy, Dana en
Liva niet zelf naar school heb gebracht.
Dat ik ze niet heb kunnen redden.
Toen we het vervoerscontract bij Okido ondertekenden,
werd er uitleg gegeven over wat de Stint was.
We hadden vertrouwen dat de Stint goedgekeurd was
om kinderen op een veilige, wettelijke manier te
vervoeren.
Maar nu blijkt het anders.
De Stint waarmee het ongeluk is gebeurd, bleek
achteraf niet gekeurd te zijn bij het RDW.
Hier was de producent verantwoordelijk voor.
Als alles in orde was geweest, dan waren Dana en Liva
er nog geweest, en had Indy geen leven zoals nu.
Donderdag 20 september 2018 begon zoals alle andere
dagen.
Om 8 uur bracht ik de kinderen naar de VSO en ging
daarna naar een gezin waar ik als kraamverzorgende
moest werken.
Om 9:10 uur kreeg ik een telefoontje van mijn beste
vriendin…en vanaf dat moment wat dit de ergste dag
uit mijn leven…
Eerst samen in de Hille, het nieuws horen over Dana en
Liva….en dat Indy zwaargewond was….
Daarna zijn we met loeiende sirenes naar het Radboud
gereden. Tot op de dag van vandaag zijn sirenes van
hulpdiensten voor mij een trigger voor angstaanvallen
en flashbacks van dit vreselijke gevoel.
Toen we Indy eindelijk in de middag mochten zien op
de IC, schrok ik me wezenloos. Zulke beelden zie je in
een film op tv, maar nu was het Indy die daar lag. Dit
was de harde realiteit.
We waren maar even bij haar toen ze weer
meegenomen werd voor nog een operatie, anders zou
ze haar been verliezen.
Later in de middag kreeg ik een telefoontje van de
politie.
Ze wilden weten wie de tandarts van Dana en Liva was.
Ik vroeg: “Waarom moeten jullie dat weten?”
“Omdat er stukken zijn gevonden en we jullie dochters
moeten identificeren,” was het antwoord.
Dit was erg luguber om te horen, en we dachten toen
dat we Dana en Liva nooit meer zouden zien.
Maar in de avond konden we gaan, naar het
mortuarium, Erwin eerst….
Vanaf een afstand zag ik de reactie van Erwin toen hij
Dana en Liva zag.
Dat gevoel wat ik toen kreeg, is met geen pen te
beschrijven.
Ik heb alle moed bij elkaar verzameld om samen met
Erwin te gaan kijken.
Wat was het verschrikkelijk en hartverscheurend om
Dana en Liva daar zo beschadigd te zien liggen.
Het was een horrorbeeld.
Dit beeld is nooit meer van mijn netvlies verdwenen.
Ze waren echt dood….., ze voelden koud aan.
Dit mag niet, dit kan niet en dit wil ik niet.
Deze gedachten gingen door mijn lijf, en dat gevoel heb
ik nog steeds.
Rond middernacht waren we weer bij Indy op de IC.
Alleen maar verdriet. Het was allemaal onwerkelijk, een
grote nachtmerrie.
Indy, in een kunstmatige coma met zoveel toeters en
bellen om haar heen.
Ondertussen naar huis, om kleertjes te halen voor Dana
en Liva.
Thuis was alles nog hetzelfde als toen ik die ochtend
naar Okido en mijn werk ben gegaan.
De slaapkamertjes van Dana en Liva zijn NU nog zoals
op 20 september 2018. Mijn laatste tastbare
herinnering aan hen.
En wat voor kleertjes zoek je dan uit?
De mooiste dan maar.
Twee weken lang konden we nog naar Dana en Liva toe
om ze te zien.
Wat was het moeilijk toen we op de dag van de uitvaart
de kistjes moesten sluiten en weg moesten lopen, om
ze daarna nooit meer terug te zien.
Niet meer vast kunnen houden, geen knuffeltjes en
kusjes meer, niet meer samen lachen en zoveel meer
wat je moet missen.
Ik wilde niet weggaan van de kistjes.
Ik wilde geen afscheid nemen van mijn Dana en Liva.
Ze moesten altijd bij mij blijven.
Na drie maanden mocht Indy weer naar huis.
Dat was natuurlijk fijn, maar ook zo moeilijk.
Thuis komen waar geen Dana en Liva meer waren,
maar waar alles nog was zoals op 20 september 2018.
Het leven weer oppakken, zorgen voor Indy en voor
elkaar.
In Januari 2020 ben ik intern gegaan bij Psytrec om
mijn zeer ernstige vorm van PTSS te laten behandelen.
De intensieve traumabehandeling die ik voorafgaand
aan Psytrec had gehad, bleek niet voldoende.
Tien dagen intern, dat was zwaar, maar ik deed het voor
mezelf en mijn gezin.
De behandeling daar heeft ervoor gezorgd dat ik
handvatten heb gekregen voor mijn PTSS.
In een trein stap ik nooit meer.
Stilstaan voor een gesloten spoorweg overgang,
luisteren naar de bellen en de trein voorbij zien
denderen, is en blijft moeilijk.
Tijdens mijn jarenlange intensieve traumabehandeling
kwam vaak de vraag voorbij:
Wat als ik ooit spreekrecht krijg, wat ga ik zeggen?
Dit wil ik rechtstreeks tegen de verdachten zeggen:
Tegen jullie wil ik zeggen: hoe hebben jullie je als
slachtoffer op kunnen stellen?
Jullie hebben zelf keuzes gemaakt en uitgevoerd.
Als er fout gehandeld is, dan moet je daarvoor boeten.
Eerlijkheid duurt het langst, liegen en bedriegen werkt
niet. Dat leer ik mijn kinderen ook.
Heel vaak denk ik: voor mijn woede en verdriet wil ik
de foto’s laten zien waarop Dana en Liva te zien zijn,
hoe beschadigd ze zijn geraakt tijdens het ongeluk.
Om jullie dat ook te laten voelen.
Maar ja, dat gaat niet gebeuren, want het zijn mijn
kinderen!
Mijn gemis, mijn trauma.
Al die jaren is er geen enkel woord van medeleven aan
ons getoond, dat empathisch vermogen is ver te
zoeken bij jullie!
Dana zou nu 15 jaar zijn, en op 24 december zou
ze 16 zijn geworden en Liva zou nu 11 jaar zijn.
Hoe zouden ze nu zijn?
Wat voor wensen, dromen en toekomstplannen zouden
ze hebben gehad?
Dat gaan wij nooit weten.
Het enige wat ik heb, zijn kostbare herinneringen aan
hoe ze waren.
Vaak zie ik nog klasgenootjes van Dana en Liva en zij
groeien wel op.
Ik probeer me dan voor te stellen hoe Dana en Liva er
uit zouden hebben gezien.
Dat maakt me verdrietig.., dat zal ik nooit weten.
De bestuurster neem ik niets kwalijk. Zij is ook
slachtoffer.
Ze heeft er alles aan gedaan om het ongeluk te
voorkomen.
Bestuurster; je weet: we hebben je lief.
Ons leven gaat verder, hoe moeilijk dat ook kan zijn.
Het zou me een beetje helpen als er erkenning en
gerechtigheid komt.
En de verdachten die een ondeugdelijk product op de
weg hebben gebracht, zonder verantwoordelijkheid te
nemen, bestraft worden.
Ook de boel hebben besodemieterd met valsheid in
geschriften.
Door jullie nalatigheid zijn mijn dochters Dana en Liva
overleden.
En daarom moet Indy nu zo leven.
Wie aan mijn kinderen komt, komt aan mij.
Dana en Liva zijn en blijven altijd bij mij in mijn hart.
Ze gaan altijd met ons mee.
Ze blijven voortleven bij ons!''
Hier lees je alle verhalen over het ongeluk met de Stint in Oss.