Jasper (18) uit Made kwam om door verkeersongeluk: ‘Echte levensgenieter’
Jasper Stoop uit Made was pas 18, maar iedereen die hem kende wist: hij was een echte levensgenieter. Een vrolijke gangmaker met een stralende lach die overal een feestje van kon maken. Maar wanneer hij onderweg naar huis wordt aangereden door een auto, komt er totaal onverwachts een einde aan zijn vrolijke bestaan.
Op een zonnige dag in mei 2023 keert Jasper samen met een vriend na een schooluitje terug naar huis. Maar wanneer hij met zijn brommertje de weg over wil steken, gaat het mis. Jasper wordt aangereden door een auto. Zijn maatje belt direct 112 en daarna Jaspers moeder. Desiree reed direct naar haar zoon toe. "Toen ik aankwam en de traumahelikopter en ambulance zag, drong de ernst pas door." Jasper lag in de ambulance. “Daar lag hij aan de beademing. Ik gaf hem een kus en zei nog hoeveel ik van hem hield.”
Jasper werd met spoed naar het ziekenhuis in Tilburg gebracht. Daar werd hij geopereerd aan zijn schedel en daarna in coma gehouden. Tien dagen lang wijkt zijn familie geen moment van zijn zijde. “We sliepen bij hem en hingen foto’s op voor als hij wakker zou worden.”
Een dag voor het ongeluk had Jasper een cadeautje gegeven aan zijn 15-jarige zusje Jasmijn: het parfum La Vie Est Belle. “We spoten zelfs het parfum bij ons op om te kijken of hij erop zou reageren.
Maar na tien dagen werd duidelijk dat de hersenschade die Jasper had opgelopen te groot was. “Er kwamen vijf artsen binnen. Ze vertelden dat Jasper nooit meer iets zou kunnen, behalve ademen.” Jaspers familie hield hoop: “Tot het laatste moment hoop je op een wonder,” vertelt Desiree geëmotioneerd. Maar dat wonder kwam helaas niet, Jasper overleed in het bijzijn van zijn familie. “Dan stort alles in.”
In de dagen daarna werd duidelijk bij hoeveel mensen Jasper geliefd was. Zijn oude voetbalclub Madese Boys hield tijdens een toernooi een minuut stilte. Spelers liepen het veld op met een groot spandoek met daarop: Rust zacht, Jappie. “Die beelden kwamen zó binnen”, vertelt Desiree. “Het voelde zo onwerkelijk: dit ging over ónze Jasper.”
Bij het afscheid waren ruim vierhonderd mensen aanwezig. Zijn vrienden hadden bierkratjes gevuld met bloemen en op de kist stond een pilsje. Een knipoog naar de feestvierder die hij was. Daarnaast stond het flesje La Vie Est Belle, het laatste cadeautje voor zijn zusje. Iedereen mocht een boodschap op zijn kist schrijven.
"Het klinkt gek, maar tot het laatste moment besefte ik niet dat mijn kind echt in die kist lag”, vertelt Desiree. Jasper werd door zijn vrienden naar buiten gedragen. Tijdens het laatste lied "Stil in mij" vormde zich een erehaag van mensen met rode fakkels. Terwijl de rouwauto met Jasper vertrok, reed het gezin er achteraan langs de zee van mensen.
Tweeënhalf jaar later is Jasper nog iedere dag aanwezig in het gezin. “Iedere ochtend steken we vier kaarsjes aan bij zijn foto, zodat we altijd compleet blijven.” Ook schrijft Desiree brieven aan haar zoon in een boek. Op de voorkant staat zijn favoriete babyfoto: een kleine Jasper met bolle wangetjes en een ondeugend lachje. “Daarin schrijf ik over alles wat we meemaken.”
Ook Jaspers vrienden komen nog regelmatig over de vloer. Soms proosten ze met een shotje Malibu, zijn favoriete drankje, en halen herinneringen op. “Voor ons voelt het alsof zij allemaal een stukje van Jasper bij zich dragen.”
Met oud en nieuw schiet het gezin ieder jaar een vuurpijl in de lucht in met daaraan een brief voor Jasper. Hoewel de tijd verstrijkt, wordt het gemis erger. “Het besef lijkt steeds meer te komen. Hij was een gangmaker en die gekkigheid tussendoor in huis, dat mis je. Vroeger liep hij zingend rond door het huis, nu voelt het stil.”
Desiree vertelt dat Jasper ook een stoere kant had: “Als klein mannetje draaide hij het stuurtje van zijn fiets al andersom omdat het er stoerder uit zag. Toen hij ouder werd zagen we hem regelmatig wheelies maken door de straat”, vertelt ze lachend.
Later volgde Jasper een bbl-opleiding installatietechniek "Daar kwam hij tot zijn recht. Hij was geen jongen voor in de schoolbanken, hij wilde met zijn handen bezig zijn en was gedreven om zijn vak te leren.”
De vakman in wording was ook een echt familiemens. Hij en zijn zusje Jasmijn waren van kleins af aan al onafscheidelijk: “Die twee deden alles samen. Jasper was heel zorgzaam voor zijn zusje. Ze keken er zo naar uit om samen te gaan feesten als Jasmijn ook 18 was.”
Het gezin raakt nooit meer uitgepraat over hun geliefde Jasper: “Want wanneer er niet over hem gesproken wordt, is hij er echt niet meer. En dat wil ik niet, ik wil niet dat hij vergeten wordt. Ik hoop dat hij nog ergens op een mooie plek is en dat we uiteindelijk als gezin weer bij elkaar komen en verder gaan waar we gebleven waren.”
