Met de feestdagen voor de deur voelt het gemis van Adje extra zwaar voor Davine van Rooij (39) uit Geldrop. Haar tamme valkparkiet verdween donderdag precies een jaar geleden en is sindsdien spoorloos. Adje was altijd overal aanwezig: in de woonkamer, slapend bij haar hondje in de mand en zelfs bij haar onder de douche. “Normaal zou hij nu in de kerstboom zitten, maar nu is hij er niet”, treurt Davine. 

Wat die avond in 2024 begon als routine, eindigde in paniek. “Ik kwam thuis van een etentje en wilde nog snel het vuilnis buiten zetten. Adje kroop onverwachts in de muts van mijn jas. Toen ik naar buiten liep, kwam er een auto hard aangereden. Adje schrok zó, dat hij uit mijn muts vloog en door de wind werd meegenomen. Ik kon hem in het donker nergens meer vinden”, vertelt ze.

De maandenlange zoektocht die volgde was intensief. Samen met familie en vrienden trok Davine de buurt in om overal naar Adje te zoeken. Omdat veel mensen geen sociale media gebruiken, besloot ze ook een ouderwetse aanpak: “Ik heb flyers in meer dan twintigduizend brievenbussen gedaan."

Daarnaast hield ze Marktplaats en alle vermiste- en gevonden-dierenpagina’s dagelijks in de gaten, hopend dat iemand haar vogel had gezien.

“Ik heb intussen wel twee andere valkparkieten, maar die zijn lang niet zo tam en gaan niet overal mee naartoe. We hadden een speciale band", zegt ze. Het verlies van Adje voelt nog steeds zwaar, ook voor haar hondje Bowie, die hem altijd naast zich in zijn mandje had.

Adje is goed te herkennen. Hij is een bonte cinnamon valkparkiet met een grijs lijf, witte vleugels, een grijs-gele staart, gele kuif en oranje wangen. Daarnaast mist hij een teennagel aan zijn linkerpoot. “Dat is echt een supergroot kenmerk. Als je hem ziet en je kijkt naar die teen, dan weet je dat het Adje is.''

Adje kan volgens Davine ook heel goed vliegen, hierdoor kan hij in een korte tijd grote afstanden af kan leggen. ''Hij is mogelijk ver weg.''

Davine maakt zich grote zorgen. “Ik ben vooral bang dat hij door iemand is gevonden die hem in een kooi stopt. Hij is gewend aan vrijheid, en in een kooi wordt hij ongelukkig.'' Ze weet dat het ook zo kan zijn dat hij niet meer leeft, maar de gedachte dat iemand hem gevangen houdt, doet haar het meeste pijn.

Tegelijkertijd blijft ze hopen dat hij veilig is en ooit terugkeert. “Er is niets waar ik gelukkiger van zou worden,” zegt Davine. ''Valkparkieten kunnen niet buiten overleven, dus als je hem vindt laat hem dan binnen en bel alsjeblieft de dierenambulance.''