De laatste frietjes worden gebakken, na 4 generaties stopt deze frietzaak
Bij Restaria Kavelaars staat al vier generaties lang een 'Kaaf' achter het gele goud uit de frietpan. De familie is een begrip in Prinsenbeek, waar broer, zus, zoons en kleinzoons de gevestigde naam voor frietjes en een praatje zijn. Maar na 65 jaar is de koek op: Piet gaat met pensioen. En daar horen tranen, bloemen én frietjes bij.
'Kaaf' heet de restaria voor intimi. En wie binnenkomt, ziet eerst een vriendelijke vrouw achter de balie staan: Mieke. Ze is 74, klein van stuk, maar met een groot hart. En ze is meester in het frietbakken. "Goed op blijven letten en veel liefde in stoppen", verklapt ze haar 'geheime' recept. "En veel roeren!", roept een klant vanaf de tafel.
Een moeilijke dag
Zondag neemt ze samen met broer Piet, de allerlaatste bestellingen ooit op. "Een heel gekke dag. Heel moeilijk en heel emotioneel. Ik heb al veel traantjes gelaten", vertelt ze. Ze kijkt er wat bedrukt bij, terwijl haar broer Piet nog wat met de klanten staat te buurten. 'Bedankt lieve klanten', heeft ze achter zich op een krijtbordje geschreven. Het tweetal heeft eigenlijk nauwelijks tijd voor een praatje, zo druk is het in de zaak.
"Het was heel moeilijk en heel goed."
Dat komt omdat Mieke en Piet een begrip zijn in Prinsenbeek. Hun vader Roel startte in 1960 met het familiebedrijf. Hij was eigenlijk bakker, maar die hadden ze onderhand in Prinsenbeek wel genoeg. Hij begon met ijsjes en een lunchroom, waar Mieke als 9-jarige al meehielp en waar broertje Piet zich later bijvoegde. Broer en zus, samen achter de frituurmandjes. "Dat was heel moeilijk en heel goed", vertelt zuslief.
Broer en zus
Elke dag werkt het tweetal samen. In voor- en tegenspoed. "We kunnen ruziemaken samen, maar als je je omdraait ben je het weer vergeten. Dat is het voordeel, als je dezelfde opvoeding hebt gehad", zegt Mieke. "We blijven elkaar nog wel zien hoor, dat hoop ik tenminste. Maar straks misschien even een jaartje niet. We hebben elkaar wel genoeg gezien", grapt Piet.
Mieke had nog jaren door kunnen gaan, maar Piet vindt het wel welletjes. "Ik krijg AOW, vanaf volgende week", zegt hij vrolijk. Voor hem is het goed geweest, hij heeft er wel zin in. "Vrijheid, blijheid, zeg ik wel eens." Maar voor Mieke valt het gemis zwaar.
Het is het einde van een tijdperk. En natuurlijk hebben Piet en Mieke het er wel eens over gehad om de zaak in de familie te houden. Zowel zoons als kleinzoons staan hier ook de 'dellekes' te bakken, dus een gek idee is het allerminst. "Maar toch heb ik het ze afgeraden", vertelt Mieke. "Zo'n zaak heb je dag en nacht. Mijn zoon heeft twee leuke kinderen, daar kan-ie nu mee naar de tennis en naar de voetbal. En dan moet je opeens honderd procent hier zijn. Dus ik heb gezegd: je kunt het beter niet doen. Voor hem, persoonlijk. Dat wil je je kind besparen."
"Het zal een heel gemis zijn."
De vaste klanten
Dus is het hoofdstuk 'Kaaf' na zondag ten einde. De frietjes zijn gebakken, de deur gaat op slot. Hoe verdrietig dat voor de vaste kring ook is. "Ik kwam hier al 43 jaar, om bij te buurten. Het is stikgezellig, met een lekker pintje. Het zal een heel gemis zijn, ik heb het er ook best moeilijk mee", vertelt vaste klant 'Toon Sigaar'. Tussen alle slappe klets door, blijkt wel dat daar geen woord aan overdreven is. Bij Kaaf gaat het om meer dan frietjes. Het is een ontmoetingsplek die wegvalt. Die voor heel veel mensen in Prinsenbeek juist heel belangrijk is. "Dus daar ga ik misschien thuis wel een traantje om laten."