Priscilla verloor haar moeder: ‘Haar kracht leeft in mij verder’
Priscilla van Oosten uit Hoeven was pas 19 jaar toen haar moeder Manon te horen kreeg dat ze ongeneeslijk ziek was. In de drie maanden die volgden, draaide alles om afscheid nemen, zorgen voor elkaar en een moeder die tot het einde toe haar dochter probeerde te beschermen.
Manon liep al langere tijd rond met klachten. Ze hoestte veel, maar kreeg van de huisarts te horen dat het om een longontsteking ging. Met een antibioticakuur werd ze weer naar huis gestuurd. “Maar in de zomer van 2017 werden de klachten steeds erger”, vertelt dochter Priscilla. “Het hoesten was zó heftig dat ze haar ribben kneusde.”
Haar moeder had MS, waardoor haar gezondheid al kwetsbaarder was. “Maar dit tempo kende ik niet. Ze takelde ongelooflijk snel af.” Als de vaste huisarts op vakantie is, besluit Manon toch opnieuw aan te kloppen. Een vervangende arts onderzoekt haar longen en stuurt haar direct door naar het ziekenhuis. “Ik zag de blik van de dokter en wist meteen: dit is foute boel.” Dat blijkt, hard en pijnlijk genoeg, te kloppen. “Twee derde van haar longen zat al vol kanker.”
Priscilla is 19 jaar als haar moeder de diagnose krijgt. Behandelingen zijn nauwelijks mogelijk. “Haar lichaam was te zwak. Zelfs de lichtste chemo sloeg keihard in.” Ook bestraling blijkt geen optie. “Toen wisten we: dit is het.”
De periode die volgt duurt uiteindelijk maar drie maanden. Alles draait om de kanker. Eén week na de diagnose is Manon jarig en blaast ze 49 kaarsjes uit. “Maar vieren deden we niet.” Priscilla neemt samen met de thuiszorg de zorg voor haar moeder op zich. “Het was zwaar, maar ik wilde er voor haar zijn. Zoals zij er altijd voor mij was.”
En dat onvoorwaardelijk er voor Priscilla zijn, dat typeerde Manon. Ondanks haar MS en het feit dat ze arbeidsongeschikt was, stond ze altijd klaar voor haar dochter. “Ze leefde van een uitkering en voedde mij alleen op, maar zorgde ervoor dat ik niets tekortkwam.”
“Ze was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin."
Moeder en dochter waren onafscheidelijk. “Ze was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin.” En ook al was het financieel vaak krap, herinneringen werden er gemaakt. “Elke zomer zorgde ze ervoor dat we samen op vakantie konden en dat er cadeautjes onder de kerstboom lagen. Dat neem ik voor altijd mee.”
Zelfs toen Manon wist dat ze niet beter zou worden, bleef haar focus op Priscilla liggen. “Ze dacht niet aan zichzelf, maar aan mij. Hoe ik dit straks alleen moest doen.” In de dagen na de diagnose zet ze alles op alles om dingen te regelen. “Dat ik in ons huis kon blijven wonen en dat ik mijn examen zou halen.”
En vooral: dat haar dochter geen angst zou voelen. “In de dokterskamer bleef ze me maar vertellen dat het goed zou komen. Ik geloofde haar. Want als je moeder dat zegt, dan vertrouw je daarop.” Later hoort Priscilla dat Manon al voelde dat dit haar einde zou zijn. “Dat wilde ze me niet aandoen.”
"Ik besefte dat ik nu echt alleen op deze wereld was.”
In december verhuist Manon naar een hospice, zodat de zorg niet volledig bij Priscilla komt te liggen. Samen vieren ze daar nog één keer kerst. “Met een heel dubbel gevoel.” Op 27 december gaat Priscilla na haar bezoek alleen naar huis. “Ik wist dat zolang ik bij haar was, ze haar ogen niet zou sluiten.” Die dag belooft ze haar moeder dat ze haar studie zal afmaken en dat alles goed zou komen. “Ze sliep al, maar ik heb het toch gezegd.”
In de vroege ochtend van 28 december 2017 overlijdt Manon. “Ondanks dat we ons erop hadden voorbereid, kwam het als een klap. Ik besefte dat ik nu echt alleen op deze wereld was.”
Tijd om te rouwen is er nauwelijks. Priscilla regelt de uitvaart en staat kort daarna weer op de werkvloer. “Ik moest mijn vaste lasten betalen. En ik had mijn moeder beloofd mijn opleiding af te maken, dus ik zette alles op alles om dat te laten lukken.” Ze gaat door, in pure overlevingsstand.
Alleen haalt het verlies haar in. Priscilla komt thuis te zitten en krijgt de diagnose depressie en posttraumatische stressstoornis (PTSS). “Ik viel in een diep gat.” Met hulp krabbelt ze langzaam weer overeind. “Ik durf nu te zeggen dat ik weer naar de toekomst kan kijken.”
“Als ze mij verdrietig op de bank zou zien zitten, zou ze me een schop onder de kont geven."
December blijft een moeilijke maand. “Alles haalt je terug naar 2017. Kerst draait om familie, maar die heb ik niet meer.” Toch zette Priscilla dit jaar voor het eerst weer een kerstboom op. “Ik denk dat mijn moeder trots zou zijn op waar ik nu sta. Ik heb veel moeten doorstaan op jonge leeftijd, maar het doorzetten heb ik van haar. Dat draag ik elke dag met me mee.”
En ook de stem van haar moeder hoort ze in haar achterhoofd. “Als ze mij verdrietig op de bank zou zien zitten, zou ze me een schop onder de kont geven. Ik ga door. Voor haar. Zoals zij altijd voor mij deed.”
Wil jij een eerbetoon brengen aan een dierbare en je herinneringen delen? Heb jij misschien wel een verhaal dat anderen kan raken, troosten of inspireren? Stuur dan een mailtje naar [email protected] en vertel ons over de persoon die jij voor altijd in jouw hart draagt.