Annemarie Litjens (34) had alles wat haar hartje begeerde. Een lieve partner, twee jonge kindjes en een glansrijke carrière. Toch maakte ze in april dit jaar plots een einde aan haar leven. Voor haar familie kwam het als donderslag bij heldere hemel. Annemarie zelf had zich er al maanden op voorbereid en liet brieven vol adviezen achter. Die adviezen blijven haar naasten nu vertellen. In de hoop dat ze er anderen, met dezelfde gedachten, mee kunnen redden. 

In haar ouderlijk huis in Wagenberg spreken we haar ouders en broer Mathijs. Die voelen het gemis des te meer nu het kerst is.  In de tuin is Annemaries as uitgestrooid en binnen ligt het nog vol met condoleancekaarten en foto’s. Daarop is een knappe, opgewekte vrouw te zien, die van het leven lijkt te genieten. “Maar nu zien we dat ze vanaf een bepaalde periode een andere lach opzette”, zegt Mathijs. 

Haar broer vertelt dat het vanaf september vorig jaar niet goed met haar ging. “Zelf had ze het steeds over een burnout waar ze doorheen moest. Maar achteraf ontdekten we dat het veel meer was dan dat.”

"Een paar maanden geleden belandde ik in een nachtmerrie die depressie heet", leest haar moeder voor uit een van de afscheidsbrieven die hun dochter voor hen achterliet. "Een nachtmerrie die niet over is als je wakker wordt, maar dan juist begint.” 

Waar iedereen vond dat Annemarie het goed voor elkaar had, zag ze dat zelf niet meer zo. “Ze dacht dat ze geen goede moeder meer was, geen goede dochter, geen goede partner. Wij hebben dat nooit zo gezien, maar zij praatte zichzelf ongewild aan dat ze het niet goed deed”, vertelt Mathijs. “En falen was bij haar geen optie”, vervolgt vader Merijn. “Dus ze dacht dat wij beter af waren zonder haar.”

Op die bewuste dag, 16 april, kwam haar vriend Yoeri erachter dat Annemarie zoek was. Na een lange zoektocht werd ze midden in de nacht levenloos gevonden in een hotelkamer.

Alles was tot in de puntjes uitgedacht. Ze deed het elders, zodat niemand er last van had. "Dat is tekenend voor wie Annemarie was", vertelt Mathijs. "Zelfs in de laatste minuut dacht ze nog aan anderen. Bij de deur van de hotelkamer had ze een briefje neergelegd met een waarschuwing voor de housekeeping. ‘Don’t enter, call the police’, stond erop. 

Die nacht ontdekten haar ouders in een kast bij hun thuis allemaal fotoboeken. Annemarie bleek maandenlang bezig te zijn geweest met het maken van fotoalbums voor de kindjes over wie mama was. Ook lag er een stapeltje geprinte afscheidsbrieven. “Daarin stond de onmacht, dat ze steeds ongelukkiger werd en dat ze niet meer voldeed aan haar standaard.”

Annemarie liep bij een psycholoog, maar haar zelfmoordgedachtes heeft ze nooit met iemand besproken. “Ze kon zich er niet toe zetten om dit tegen anderen te vertellen. En waarom, geen idee”, zegt Mathijs. Ik denk dat als zij zich meer tijd had gegeven, dat er echt wel hulp had kunnen zijn.  

Gek genoeg wist Annemarie zelf heel goed wat ze had kunnen doen. In de brieven schreef ze adviezen op voor wie ook kampt met depressies. “Zet je gezin op één, bel 113 en praat erover. Alle adviezen die ze gaf, maar die ze zelf nooit heeft opgevolgd”, zegt Mariëlle. “Zij wilde mensen behoeden voor wat voor haar te laat was.”

Door haar verhaal te vertellen, hopen Annemaries naasten dat anderen wel op tijd aan de bel trekken. “Annemaries partner is bezig met een boek. Jullie (als media, red.) zijn weer hier. Dus het verhaal blijft rollen en dat is eigenlijk precies wat ze had gewild", zegt Merijn.” Mariëlle: “Er zijn zelfs mensen die ons geschreven hebben dat ze dankzij haar verhaal hulp zijn gaan zoeken. Dat is wat we ook graag uitdragen: zoek hulp en doe het niet alleen.”