De hond op Johns arm redde zijn leven: 'Ze voelde me feilloos aan'
Met slechts tweeduizend inwoners zijn sirenes in Mariahout zeldzaam. Precies daarom ging de Eindhovense oud-politieman John er wonen, want die geluiden raken hem nog altijd diep. "Ik duik in elkaar of schrik 's nachts schreeuwend wakker." PTSS die hij overhield aan het politiewerk hield hem jarenlang binnen, totdat hij een bijzonder maatje ontmoette die zijn wereld weer voor hem opende.
John werkte jarenlang op straat, bij de ME en op de meldkamer. Hij deed zijn werk graag, tot een reeks zeer ingrijpende gebeurtenissen in 2004 hem brak. PTSS was in die tijd nauwelijks bespreekbaar, zegt hij. “Ik ging een paar keer naar de psycholoog en daarna was ik ‘genezen verklaard’. Ik moest de straat weer op.”
Maar genezen was hij allerminst. Hij kreeg achtervolgingswanen, nachtmerries en heftige herbelevingen. Een onverwachte aanraking in de supermarkt kon hem laten uithalen van schrik. Slapen lukte bijna niet, "maar praten over gevoelens deed je toen niet, zéker niet als politieman."
"Als ik op straat kwam, was ik doodsbang en had ik het gevoel dat ik gevolgd werd."
In 2015 ging het mis. Jaren van onderdrukte PTSS-klachten en een diepe depressie eisten hun tol. “Mijn lichaam gaf het op: ik zakte gewoon in elkaar.” Hij stopte met werken en durfde zijn huis niet meer uit. Hij zat dagen achter gesloten gordijnen, kettingrokend en koffiedrinkend. Alleen voor boodschappen ging hij naar buiten, “maar dat deed ik bijna rennend, om zo snel mogelijk terug te zijn. Buiten was ik doodsbang.”
John wist heus wel dat hij dat niet lang zou gaan volhouden, deze levensstijl, maar hij zag geen uitweg. Tot een kennis iets opperde. Een Mechelse herder, een vierjarige ex-politiehond, wil hij die niet adopteren?
Maar de oud-politieman lachte het voorstel schamper weg. “Ik durf niet naar buiten, hoe moet ik dan voor een hond zorgen?” Maar het idee bleef door zijn hoofd spoken en op een dag hoorde hij zichzelf zeggen: ‘kom dan toch maar brengen, ik wil het wel proberen.’ “Ik merkte dat ik van mijn familie en vrienden was afgedreven. Ik móést een manier vinden om naar buiten te gaan.”
In het begin liet hij Herta alleen uit op momenten dat de straten leeg waren, vaak ’s nachts. Maar zelfs dát was al een enorme stap. “Ze trok me weg van die gesloten gordijnen.” En Herta deed meer. Als hij bang was, ging ze op hem liggen. Bij nachtmerries maakte ze hem wakker. In de supermarkt beschermde ze hem door tussen hem en anderen te staan, zodat niemand hem onverwachts kon aanraken.
Door haar durfde hij weer te praten met mensen. Dat was bijzonder, want Herta had geen enkele hulphondentraining gehad. “Ze voelde gewoon aan wat ik nodig had. Bizar.”
John heeft zijn leven aan Herta te danken, zegt hij stellig. "Ik weet niet wat er was gebeurd als zij er niet was geweest", zegt hij zacht. Naast veiligheid en sociale contacten bracht Herta hem zelfs liefde. "Ik ontmoette mijn partner en haar labradoodles bij een hondenuitlaatveldje. Zonder Herta hadden wij elkaar niet ontmoet.”
"Herta was geen hulphond, maar voelde instinctief aan wat ik nodig had om weer mee te doen aan de maatschappij."
De twee waren onafscheidelijk, maar hij wist dat ze niet voor altijd bij hem zou blijven. “Ik liet haar tatoeëren, een tatoeëerder in Eindhoven heeft haar zó goed getekend. Die ogen, die tong uit haar bek, dat is precies hoe ze was.”
En toen gebeurde het onvermijdelijke waar hij het meest bang voor was: Herta overleed plots aan een hersenbloeding, zeven jaar oud. “Alsof een deel van mijn leven wegviel.” John zakte terug in oude patronen. Zijn klachten werden weer heviger. De supermarkt werd opnieuw een slagveld. “Mensen groetten me, maar ik hoorde het niet eens. Ik rende alleen maar.”
Gelukkig nam de hond van zijn partner spontaan enkele van Herta’s taken over. Later kreeg John een officiële assistentiehond: labradoodle Olaf. “Hij is ervoor opgeleid, maar wat hij doet, deed Herta al vanzelf. Dat blijf ik bijzonder vinden.”
Met Olaf aan zijn zijde krijgt John stukje bij beetje zijn leven terug. Hij stopte met roken, gaat soms weer naar feestjes, zolang Olaf maar mee kan. De PTSS is niet verdwenen, nachtmerries blijven terugkomen, maar Olaf maakt hem wakker als het misgaat. “Ik verwacht niet dat het ooit helemaal weggaat. Daarvoor waren er te veel incidenten.”
John kijkt naar de tattoo op zijn arm. “Olaf treedt in haar voetsporen”, zegt hij terwijl hij naar Herta knikt. “Zij liet me de wereld weer zien. En eigenlijk doet ze dat nog steeds, elke dag.”
Hier lees je alle verhalen van Mijn tattoo en zijn verhaal.
Ook jouw verhaal delen over een bijzondere tattoo? Mail een foto van de tattoo, je woonplaats en je telefoonnummer naar [email protected].