Hij begrijpt niet waarom de gemeente ze weg wil hebben. “Wij kunnen mensen niet verplichten om in een wagen te wonen, waarom kan de regering ons dat wel verplichten in een huis te wonen?”, aldus Soering in het programma Wakker! op Omroep Brabant radio.

Willem en zijn broers staan er al drie weken om te protesteren tegen het uitsterfbeleid op woonwagenkampen. Het uitsterfbeleid betekent dat woonwagens niet doorgegeven kunnen worden aan de volgende generatie als de bewoner overlijdt. De standplaats wordt dan opgeheven. “En dat terwijl er wel behoefte aan de wagens is”, volgens Soering. 

Spelregels
“Wij hebben er alle begrip voor dat de drie broers Soering een statement maken en opkomen voor gelijke rechten van woonwagenkampbewoners”, reageert de woordvoerster van de gemeente Mill en Sint Hubert. “Maar wel volgens de juiste spelregels. Ze claimen dat dit hun grond is. Het is gewoon gemeentegrond en zij staan daar zonder toestemming.”

De woordvoerster legt uit dat de gemeente sinds 2017 alle belangstellenden voor een standplaats registreert. “Dat is een lijst van rond de tien a vijftien mensen. De drie broers hebben hun wens om met een woonwagen in Mill te staan nooit gemeld.”

Mill werkt momenteel aan een nieuw beleid ten aanzien van woonwagenstandplaatsen. ‘’Daarin werken wij samen met omliggende gemeenten en partners als de woningcorporatie en daar betrekken we ook inwoners bij.”

LEES OOK: 'Ze moeten niet gaan dreigen', woonwagenbewoners weigeren waarschuwende brief burgemeester Mill'

Waarom?
Maar Soering geeft aan dat hij niet weet waarom de gemeente hen van het terrein wil hebben. “Ze zeggen alleen dat ze geen uitsterfbeleid voeren, maar een nulbeleid hanteren.” Het nulbeleid houdt in dat de wagen wel doorgegeven mag worden aan de volgende generatie, maar dat er geen nieuwe wagens bijgebouwd worden. Op het kampje waar Willem en zijn broers zitten is plaats voor zes wagens, daar is er nog maar één van over. Andere bewoners zijn de afgelopen jaren, op aandringen van de gemeente, vertrokken. Diana Maquiné is de enige bewoner die overbleef. Ze vocht tot aan de Raad van State om het woonwagenkamp te behouden. In mei kreeg ze gelijk. 

Veel mensen uit het dorp betuigen steun aan de broers. “Ze leven erg met ons mee, ook de andere bewoonster, en dat is heel fijn. We veroorzaken geen overlast. We willen gewoon wonen, meer niet”, zegt Soering.