Van Wijmen is al jaren kostuumontwerper. Hij maakte bijvoorbeeld kleding voor de dansers van de Stilte in Breda, opera's, jeugdtheater en de musical Sweeny Todd. In dat vak raakte hij geïnteresseerd in het menselijk lichaam. Die belangstelling mondde uit in het project 'Encounter' waarbij hij littekens borduurt.

Soms grappig, soms droevig
Van Wijmen: "Het leven laat zijn sporen na op onze lichamen. Littekens vertellen eigenlijk wat zo'n lichaam allemaal is overkomen. Soms zijn het grappige herinneringen, soms droevige maar littekens zijn altijd gestolde herinneringen."

De kunstenaar borduurde in 2015 zijn eerste littekens. Dat was in wat toen nog het Stedelijk Museum 's-Hertogenbosch heette (en nu het Designmuseum). Van Wijmen wil de zaken nu wat groter aanpakken. De geborduurde littekens komen in een speciaal ontworpen meubel te hangen; ze kunnen dan geëxposeerd worden. Hij heeft daar al afspraken over met het Tweestedenziekenhuis in Tilburg, de bibliotheek in Den Bosch én met het Textielmuseum in Tilburg; alle drie goede plekken voor geborduurde littekens. 

Om het meubel werkelijk te kunnen bouwen, heeft de Bosschenaar nog 15.000 euro nodig. Hij is daarvoor een crowdfundingactie begonnen. 

Doorzichtig plastic
Van Wijmen trekt littekens van zijn bezoekers over op doorzichtig plastic. Vervolgens wordt het litteken ter plekke geborduurd met gekleurde zijden draden op een witte ondergrond. De kunstenaar zit vaak zelf te borduren maar krijgt ook hulp. Op de eerste tekening, die op het doorzichtig plastic, noteert hij de leeftijd van het litteken én het verhaal dat er bijhoort. Die tekening wordt mét het borduurwerk geëxposeerd zodat kunstwerk en verhaal samenblijven. De bedoeling is dat de vorm en de kleuren van het borduurwerk zo dicht mogelijk bij het originele litteken blijven.

Vindt de Bosschenaar alle littekens even interessant? Het is een vaak terugkomende vraag lacht hij. "Mensen zeggen vaak, 'mijn littekens is zeker niet interessant genoeg'. Maar zo werkt het niet. Menselijke lichamen lijken vaak erg op elkaar. Het zijn vaak de littekens die uniek zijn, die het ene lichaam heel anders maken dan het andere. Dat vind ik bijzonder."