23 november 2017 begint als een normale werkdag voor politieman Martin van Els uit Helmond. Hij trekt zijn uniform aan en verlaat zijn huis. Martin verwacht gewoon weer thuis te komen die avond. Hij werkt al 37 jaar bij de politie en komt altijd weer thuis. 

De melding is ook niet zo bijzonder. Een gesprek met een man, die zijn huis uit wordt gezet. De man is in de war, maar Martin verwacht geen problemen. Hij belt samen met een collega aan bij de flat van S , een Poolse man van 22 jaar. 

De deur gaat open en dan gebeurt het onmiddellijk. In een flits. Martin merkt niet eens dat S hem in de hals steekt. Pas als S. zijn hand weer terugtrekt en Martin lucht bij zijn keel voelt, weet hij dat er iets vreselijk mis is. Hij ziet bloed wegspuiten.

De politieman denkt onmiddellijk dat hij gaat sterven. Hij maakt zich zorgen om zijn jonge collega, maar ziet dat die zijn pepperspray gebruikt om de man te arresteren. Dan rent Martin drie etages naar beneden en roept om versterking. De collega’s moeten meteen komen. En voor de zekerheid een ambulance. Misschien dat die nog iets voor hem kan doen. 

Er is geen pijn. Ook geen angst. De training neemt het over. Martin is operationeel leider en officier van dienst. Als zijn collega’s massaal komen opdagen, geeft hij aanwijzingen. Met zijn hand voor zijn hals. Hij roept dat iedereen naar boven moet. Daar is het te doen.

Telkens als Martin praat, komt er bloed uit zijn keel. Hij voelt hoe het onder zijn jas naar beneden sijpelt.

Zijn collega’s hebben niet meteen door dat Martin het slachtoffer is en denken dat het om de collega bij het appartement gaat. Martin rent achter ze aan naar boven. Is zijn collega nog veilig? Is S. wel aangehouden? Hij moet er niet aan denken dat hij ontkomt.

Martin krijgt weer hoop. Hij is nog in leven. Hij kan nog drie etages naar boven rennen en aanwijzingen geven. Misschien komt het toch nog goed. Hij ziet hoe de collega’s en ambulancebroeders zich over hem ontfermen. Het geeft hem een goed gevoel. 

Met spoed wordt hij naar het ziekenhuis gebracht. Na de operatie ziet hij drie bleke gezichten bij zijn bed. Zijn vrouw en zijn kinderen, 11 en 12 jaar oud. Martin zit vast aan allerlei slangen en is niet goed aanspreekbaar. 

De kinderen vinden Martin eng en durven niet goed bij hem in de buurt te komen. Terwijl ze normaal gesproken zo graag knuffelen. 

Martin heeft allerlei complicaties en het herstel is lastig. Toch is hij weer snel aan het werk. Dat vindt hij belangrijk. De politie is een warme deken voor hem. Hij wil weer bij zijn collega’s zijn.

Maar zijn vrouw voelt walging als hij voor het eerst weer zijn uniform aantrekt. Voor zijn kinderen is hij niet alleen meer de pappa die boeven vangt. Ze weten nu dat zijn uniform hem ook in de problemen kan brengen. Dat hij kwetsbaar is.

De allereerste melding voor Martin is opnieuw een man die is doorgedraaid. De man heeft met een hamer het hele huis kort en klein geslagen. En zijn buurman aangevallen. Het is duister in de woning. 

Martin denkt meteen weer terug aan de steekpartij. En aan thuis. Vroeger ging hij voorop en vloog hij naar binnen toe. Nu neemt hij iets meer voorzorgsmaatregelen. Hij moet het wel kunnen uitleggen thuis. Maar zodra Martin leiding geeft aan de actie, voelt het als vanouds.

Martin zou best nog eens willen praten met S. Waarom heeft hij zoiets geks gedaan? Wat ging er in godsnaam in zijn hoofd om?  Het is niet voor de verwerking, maar politiemannen zijn van nature nieuwsgierig. En voor Martin blijft S gewoon een mens.