Eén van de fans die al vroeg met zijn vrienden klaar staat voor de ingang van de Effenaar, is Luuk Hoevenaars uit Eindhoven. Hoewel fan, hij verzamelt eigenlijk vooral de LPs van Heino: "De jaren 60 en 70 LPs, de lelijkste van de wereld, bij uitstek." Ook andere fans nemen hun idool niet te serieus. "Je moet erbij zijn, want je weet nooit of het zijn laatste concert is", zegt een man met een 'Heino forever' T-shirt aan. "Heino gaat van Rammstein tot Heimatmusik tot carnaval. Voor iedereen is het top."

Bedroefd
Heino neemt met gemengde gevoelens afscheid, bekent hij als we hem na afloop spreken: "Ik ben een beetje bedroefd. Maar als je tachtig bent, moet je je bedenken dat er nog een leven is na de muziek. Ik weet niet hoe oud ik nog word. Ik heb altijd gezegd: ik zing zolang de goede God me mijn stem laat houden. Maar het is tijd voor iets meer rust."

Toch is het onvoorstelbaar te bedenken dat er een tachtigjarige op het podium staat, als je de energie ziet die Heino nog heeft. "Ik train nog elke dag", is de verklaring van de zanger: "Iedere dag oefen ik met gitaar. De stembanden zijn spieren die je moet bewegen en daarom kan ik nog goed zingen."

Zijn publiek is na afloop dik tevreden: "Heel vet", zegt Luuk Hoevenaars: "Iedereen deed mee." "Een onvergetelijke levenservaring", vult Thijs Heesterbeek aan: "Om je eigen jeugdlegende te zien in levenden lijve op het podium, is goud. We moesten erbij zijn."