Ze weet het nog precies: op een dinsdagavond werd de eerste besmetting geconstateerd en de volgende ochtend was de afdeling helemaal geïsoleerd. Voor medewerkers en bewoners was dat een rare ervaring, vertelt Jolanda. “We werken met dementerende ouderen en die zien ineens mensen in gele jassen, met een bril, masker en handschoenen. Die herkennen ons niet meer, dachten we, maar het viel mee. Ze hebben er eigenlijk heel goed op gereageerd.”

Voor de medewerkers zelf was het ook heftig, vertelt ze. De beschermende kleding is erg warm en niemand kon van de afdeling af. “Als je op je werk kwam, nam je de lift naar boven. Daar kleedde je je om en vanaf dat moment was je alleen nog maar op de afdeling.” Dus niet even naar buiten of even beneden naar de keuken. Pas aan het eind van de werkdag kon alle beschermende kleding weer uit. “Dan naar huis, douchen en thuisblijven.”

Toch hebben Jolanda en haar team zich nooit alleen gevoeld. “Ons motto was: niet klagen maar dragen. Je ziet op zo’n moment pas hoe sterk je bent, ook als team. Het brengt je dichter bij elkaar.” Maar ook van buitenaf was er veel waardering en steun. Van het management, maar ook van de families van bewoners en zelfs van buiten het zorgcentrum. Ook nu nog. “Er komen nog vaak mensen buiten zingen, dan kunnen de bewoners naar buiten kijken. En de burgemeester is langs geweest.”

Na een paar pittige weken, zag ze het op de afdeling weer beter gaan. “We hebben in een paar weken een aantal bewoners gehad die ziek werden en overleden. Daarna ook nog wat bewoners die lichtere klachten kregen totdat we het weer zagen opklimmen.”

Maar uit de isolatie gaan, was ook spannend. Om weer te werken zónder beschermende kleding. Het ging gelukkig goed: er zijn geen zieke bewoners bij gekomen net zomin als collega’s die werden besmet. Het virus lijkt dus verbannen van de afdeling. Jolanda: “Vandaag mogen we voor het eerst weer van de afdeling af. En ook hebben we vanaf vandaag een babbelbox. Zo kunnen bewoners en hun familie elkaar ‘ontmoeten’ in een speciale ruimte.” Want bezoek is in verpleeghuizen nog steeds niet toegestaan. Het lijkt toch weer iets meer op ‘normaal’.

“Als je in deze cirkel hebt geleefd, kun je je niet voorstellen hoe het is als je er weer uit bent. Je staat op de overleven-stand. Pas als je uit de isolatie komt, besef je wat er allemaal is gebeurd.” De collega’s kunnen er onderling goed over praten en ervaringen delen. Ook is er een geestelijk verzorger paraat, om bijstand te verlenen waar nodig."

Zelf is ze nooit bang geweest om naar haar werk te gaan. “Nee, daar heb ik niet over nagedacht. Ik ben senior verpleegkundige, ik stuur de afdeling aan. Ik ben in die weken van isolatie continu aanwezig geweest. Je doet het gewoon. Ik heb er geen seconde over nagedacht.”