De vijftien ouderen in de oefenruimte van Het Kruispunt kennen Greenwoods reputatie niet. Ze hebben geen idee dat hij volgende week op het vliegtuig stapt om te gaan werken bij het Staatsballet van Boedapest. Het doet er ook niet toe. Zij willen maar één ding: beweging.

Voor Greenwood is het in beweging krijgen van ouderen net zo belangrijk als het werken met de grootste ballettalenten. Omdat hij weet hoe helend dans voor hen kan zijn: “Je bent scherper, je hersenen leggen makkelijker verbanden. We zijn zo gewend dingen te doen op de automatische piloot. En mensen met bijvoorbeeld artrose of reuma helemaal. Je beweegt minder, ook uit angst voor pijn. Maar ze moeten juist bewegen. Als ze het niet doen, bevriest het bindweefsel.”

Door de coronacrisis kwamen met name ouderen thuis te zitten. Daardoor waren ze nog beperkter in hun bewegingsruimte. Andrew probeerde het wel. Hij trok naar de verzorgingshuizen om vanuit de tuin instructies te geven: “Allemaal om maar iets te doen. Want eenzaamheid is erger dan roken.”

Greenwood gebruikt allerlei soorten muziek: van Bach tot André Hazes. Alles om mensen contact te laten maken met zichzelf, hun omgeving en anderen. Hij verleidt de ouderen tot het maken van rare, onverwachte bewegingen. "Want uit onderzoek is gebleken dat hoe onbekender de beweging is, hoe beter het is als pijnbestrijding."

Dat bouwt hij heel subtiel op. Met kleine bewegingen, zittend. Eerst de handen, dan de armen. Later de benen, nog steeds zittend. Dan wippen mensen letterlijk uit hun stoel. Ze bewegen om hun stoel en uiteindelijk dansen ze vrij in de ruimte.

De ouderen genieten zichtbaar van de aandacht van Andrew: