Angela had een midlifecrisis en dus fietste ze naar de andere kant van de wereld
Alles zat tegen voordat ze op de fiets stapte, vertelt Angela. “Ik liep vast in m’n werk, privé liep het niet lekker. Ik dacht: het is goed, ik stap op de fiets.” En dat deed ze. Het was niet altijd een makkelijke reis. “Mijn gezondheid werkt niet altijd mee, ik heb de ziekte van Crohn,” vertelt Angela, “maar ik ben gewoon verder gegaan. Iedereen krijgt wel eens een bak shit over zich heen. Maar ik vind dat je altijd moet kijken naar wat wél kan.”
"Mensen stopten op de snelweg om me water of koekjes aan te bieden."
Het was niet de eerste fietsreis die Angela ondernam. Eerder stonden al eens fietsvakanties naar Rome, Berlijn of Santiago op het programma. Maar in een jaar tijd naar Singapore fietsen is toch heel andere koek. “Ik had allemaal kaarten gehaald en met een gele marker een route uitgestippeld”, vertelt ze over haar voorbereiding. “Toen heb ik dat in stukjes verdeeld en ben ik op weg gegaan.”
Onderweg werd ze vaak aangenaam verrast door de vriendelijkheid van de mensen die ze tegenkwam. “De grensovergang tussen Turkije en Iran vond ik heel spannend”, herinnert ze zich. “Ik dacht: kom ik daar aan met m’n fietske, maar het ging zo makkelijk! En de mensen in Iran zijn zo vriendelijk. Mensen op de snelweg stopten als ze me zagen fietsen om water of koekjes aan te bieden.”
Ook Turkmenistan was een verrassing. “Ik had gehoord dat een visum krijgen voor dat land moeilijker is dan voor Noord-Korea. Maar ik kwam gewoon binnen. En mensen waren heel open en vriendelijk, vonden het leuk om een praatje aan te knopen.”
"Was ik bij de Chinese Muur, wilden ze met míj op de foto."
In China was Angela zélf wel een toeristische attractie. Een blonde vrouw alleen op de fiets, dat trok heel wat bekijks. “Veel mensen daar hadden nog niet eerder een niet-Chinees gezien. Ik was bij de Chinese Muur en daar wilden mensen ineens met míj op de foto.”
Tijdens haar reis schreef Angela ook al aan het boek en eenmaal thuis in Eindhoven bleek er een uitgever geïnteresseerd. En nu heeft ze het daadwerkelijk in handen. “Ik ben supertrots”, vertelt ze. “En ik heb veel geleerd." Het belangrijkste? "Dat we hier in Nederland niet beseffen hoe goed we het hebben."
"Het is een luxe om in thuisquarantaine te kunnen."
Ik zag Oeigoeren in China, die kúnnen niet eens reizen. Ik zag mensen die nog elke dag leven met de gevolgen van een oorlog. En wij klagen hier maar over de coronacrisis, terwijl we de luxe hebben om in thuisquarantaine te gaan.”
