Vlak voor Bevrijdingsdag doet Ouhid graag zijn verhaal over de tijd die hij achter de tralies doorbracht. Door zijn vreselijke gedrag werd hij maar liefst 15 keer overgeplaatst en kwam hij uiteindelijk op een zwaarbewaakte afdeling in Vught terecht. Vrijheid zit volgens hem in kleine dingen. "In de avond gewoon op het hekje voor je huis kunnen zitten."

Het ging goed mis toen Ouhid op 15-jarige leeftijd voor de tweede keer van een Helmondse school werd getrapt. “Dan krijg je ineens heel veel tijd om domme dingen te gaan doen. Ik was steeds later op straat en kwam pas om zes uur 's ochtends thuis.”

Het was de opmaat naar een jeugd vol criminaliteit. "We zagen mooie schoenen staan in de winkel, die mijn ouders me niet konden geven. Ze hadden zeven kinderen. Ik moest in het kringgesprek op school van Nederlandse kinderen aanhoren dat ze naar de Efteling waren geweest. Ik wilde die dingen ook. Toen begon het stelen."

Het gevoel achtergesteld te zijn en er niet bij te horen, speelde een grote rol in Ouhids jeugd. "Ik voelde me niet geaccepteerd. Als ik ging stappen, werd ik overal geweigerd. Alleen voor vaste klanten, kreeg ik dan te horen. Maat, ik kom gewoon uit Helmond, ik kan toch ook een vaste klant worden?"

De schoenen in de winkel waren niet genoeg meer voor Ouhid. “Ik ging van alles doen om geld te verdienen.” Uiteindelijk werden het gewapende overvallen. “Op juweliers, soms met heel veel geweld. Het was een rush. Je staat ineens met 50.000 euro in je hand. En je bent er gewoon mee weggekomen.”

Ouhid werd meegezogen in het criminele leven. “Het is net of je zweeft. Ik kon feesten en kreeg meisjes die ik anders nooit had gekregen. Ik kon mijn moeder en zusjes geld geven. Ik voelde me gewoon een man. En dacht echt dat ik ergens bij hoorde.”

Dat veranderde in de vroege ochtend dat de politie binnenviel. “Ik hoorde de zware laarzen op de trap. Ik accepteerde het gewoon. Ik kreeg nog een paar klappen van mijn moeder mee. Dat is het ergste. Het oogcontact dat je nog maakt met je ouders die aan het huilen zijn."

“Mijn vader is ooit van Marokko naar Nederland gekomen om ons een betere toekomst te geven. En ik had het gewoon weggegooid. Ik besefte tijdens de overvallen en het feesten niet het leed dat ik mensen aandeed. Je hebt stapels geld, alcohol en vrouwen.”

Ouhid werd veroordeeld tot zes jaar cel wegens een reeks gewapende overvallen, inbraken en verboden wapenbezit. Maar in de gevangenis was Ouhid niet ineens een lieverdje. “Ik was heel dwars, vocht met andere gevangenen en met bewaarders. Ik accepteerde geen autoriteit en was erg agressief.”

Het was een ‘overlevingsmechanisme’. Ouhid belandde twee maanden in een isolatiecel. “Daar kon ik mijn eigen wc nog niet eens doorspoelen. Ik moest op een knopje drukken en het vragen.” Wegens mishandeling van een bewaarder kreeg hij twee jaar cel erbij en belandde zelfs op een zwaarbewaakte afdeling in Vught voor moeilijke gevangenen.

“Ik heb drie jaar lang mijn brood besmeerd met mijn vinger. Als ik op mijn matras ging liggen, terwijl dat niet mocht, kwam er meteen een team van Interne Bijstand binnengestormd. Luchten ging in een kooi.”

Ouhid kwam vier jaar geleden vrij, maar een gevoel van vrijheid had hij nog niet. "Ik heb nog jaren een zwervend bestaan geleid. Ik was net een geest. Ik wist me geen raad met de maatschappij. Een fokking OV-chipkaart? Ik miste de structuur van de gevangenis. Dan had ik dus echt een soort heimwee.”

Ouhid moet nog steeds naar de reclassering. Hij heeft nog geen baan, maar hoopt voorlichting te kunnen gaan geven op scholen. “Huisje, boompje, beestje. Alles wat ik toen nooit wilde”, lacht hij. “Lekker Netflix kijken en een volle koelkast hebben. Of gewoon buiten een rondje kunnen lopen.”

“Je moet echt genieten van die kleine dingen en heel erg waarderen wat je hebt. Ik heb altijd veel gewild, maar wat ik nu heb is vrijheid. Geld is maar papier, hè? Wat heb je eraan als je een levenslange gevangenisstraf uitzit?”

Het verhaal van Ouhid is het eerste deel van een vijfdelige serie over het thema vrijheid.