Na de schietpartij waarbij De Vries zwaargewond raakte, werd Schouten al snel opgehaald en in veiligheid gebracht. Hij ging door naar het ziekenhuis waar De Vries was opgenomen. Schouten zei al snel dat hij zich niet uit het veld liet slaan.

Woensdag stond in zijn agenda een zitting, over een geweldszaak in Tilburg. Schouten verdedigt een man van 26 jaar die zou hebben gestoken en zelf ook doelwit werd van geweld.

Bijna onzichtbaar kwam de advocaat het gerechtsgebouw binnen. En vervolgens wandelde hij zoals altijd rustig naar de zaal. Kletsend, soms een grapje. Niet anders dan anders, voor mensen die hem kennen. Behalve dan dat hij werd gevolgd door de beveiliging.

Eenmaal in de zaal begroette Schouten zijn cliënt die uit het cellenblok werd aangevoerd. Toen de bode de zaak had uitgeroepen kon het proces starten. Of toch niet... want zijn zaak houdt direct verband met een andere zaak die woensdagmiddag stond gepland. Schouten vertelde de rechtbank dat zijn collega-advocaat is verhinderd, zonder details te geven. Terloops zei Schouten dat hij ook hijzelf te maken heeft met een 'ernstige persoonlijke omstandigheid'.

“Mijn beste vriend is neergeschoten. Ik vind het belangrijk om wel aanwezig te zijn. Ik ben vandaag weer aan het werk te gaan", zei hij met een trilling in zijn stem.

Schouten vroeg de rechtbank om de zaak uit te stellen, want volgens hem hangen beide zaken nauw met elkaar samen. Later benadrukte Schouten nog eens dat het verzoek om uitstel 'niets maar dan ook helemaal niets' te maken heeft met de extreme gebeurtenissen van de voorbije week. De officier van justitie wilde wel gewoon doorgaan. En daarom ging de rechtbank overleggen.

Schouten maakte van de 'pauze' gebruik om met zijn cliënt in de gang naar het cellenblok te praten over hoe het verder moest. De beveiliging liep mee. Zelfs tot in de gang naar het cellenblok, wat toch een goed beveiligde plek is.

De rechtbank kwam een half uur later terug in de zaal en besloot dat het proces kon doorgaan. Het kwam zo uit dat ze op één dag waren gepland maar los kan ook, was de boodschap.

Daarop reageerde Schouten onmiddellijk. Hij vindt dat beide zaken niet zomaar op één dag zijn gepland en dat die samenhang groot is. De schijn van partijdigheid was gewekt, vond Schouten. Hij zegde het vertrouwen in de rechters op met een zogenoemde wraking. Andere rechters moeten nu gaan oordelen of de rechtbank hier steken laat vallen. En zo kwam het proces voor onbepaalde tijd stil te liggen.

In de wandelgangen had Schouten wel even tijd voor een praatje.

Hoe was het om 'gewoon' weer aan het werk te zijn?

"Heel fijn. Werken is je geest verzetten. Je moet professioneel zijn, want je kunt er niet de hele tijd mee bezig zijn. Ik kan zo weer even vrij zijn over het verdriet van mijn vriend."

En dan meteen een wraking.

"Het is zeker niet zo dat ik een emotionele beslissing heb genomen. Dit is vanochtend op kantoor besproken: als ze zo doen, dan doen wij zo."

Wanneer was het de laatste keer dat u de rechtbank wraakte?

"Bij Marengo, pas nog."
Het Marengo-proces is de zaak tegen onder meer Ridouan Taghi, die gezien wordt als kopstuk van de mocromaffia.

Ik hoorde een trilling in uw stem, dat lijkt me geen verkoudheid.

"Wat denk je zelf?"

U bent niet alleen. Wordt u op de een of andere manier gehinderd in het werk?

"Nee. Het gaat netjes. We worden goed verzorgd."

Het is voor de meeste mensen bijna onvoorstelbaar wat er gebeurd is en om beveiligd te worden. Kun je dat van je afzetten?

"Nee, dat lukt niet."
Daarna groette Schouten iedereen vriendelijk, en verdween net zoals hij was gekomen, in stilte. Mét beveiliging.