Het is de vierde rit in korte tijd die Patrick en zijn vrienden maken naar Krakau. Al de hele week reizen ze op en neer, om vluchtelingen te helpen en hen naar een veilig onderkomen te brengen. Ze slapen nauwelijks, maken lange dagen en zijn moe, maar de wil om te helpen is eindeloos groot. Meer dan één miljoen vluchtelingen zijn sinds de oorlog uitbrak in Oekraïne de grens bij Polen overgestoken.

Tot nu toe namen ze 160 mensen mee. "En dat zijn 160 intens verdrietige verhalen", aldus Patrick. "Een vrouw die haar huis heeft verlaten met niets anders dan haar poes. Een man die best goed Engels spreekt, en eenmaal in Nederland weer met ons teruggaat om andere vluchtelingen te helpen met vertalen. Een jongetje van 13 dat zich zorgen maakt of hij wel overweg kan met de meisjes in Nederland, omdat hij de taal niet kent. Het zijn vreselijke verhalen, maar ook aandoenlijk, mooi en lelijk."

Eenmaal daar komen de gruwelijkheden tot leven, aldus Patrick. "De mensen komen ontheemd, verward en moe in Polen aan. Ze zijn bang en verdrietig, gescheiden van hun mannen, broers en vaders, want die moeten allemaal achterblijven om hun land te verdedigen. En er lopen kinderen rond die noodgedwongen al hun vriendjes hebben achtergelaten, hun school en sportclub."

"Net als zovelen trok ik me het nieuws over de oorlog ongelofelijk aan", vertelt de Eindhovenaar. "Ik had net 1200 kilometer naar huis gereden na een skivakantie en dacht, dan kan ik ook naar de grens rijden om mensen te halen."

"Vervolgens vroeg ik een van mijn beste maatjes of hij mee wilde. Hij stemde meteen in. Het was een ondoordacht plan, maar je moet ergens beginnen. En het is ongelofelijk hoe de bereidwilligheid zich als een olievlek verspreidt."

Het was een proces van vallen en opstaan, blikt hij terug. "We hadden vervoer nodig, chauffeurs die willen rijden, tolken en huisvesting. En tegelijkertijd moesten we ervoor zorgen dat het woord wordt verspreid binnen de Oekraïense gemeenschap: dat als je naar Nederland wilt komen dat wij je kunnen helpen." En de tamtam doet z'n werk, want Patrick wordt bedolven onder de berichtjes van mensen die hopen dat ze met hem mee kunnen rijden naar Nederland.

"Gisteren vertelde iemand me dat er twee meisjes op het station van Berlijn stonden. Hun ouders, een verpleegster en een soldaat, zitten nog steeds in het oorlogsgebied. Zij hebben hun kinderen gewoon over de grens gezet om ze in veiligheid te brengen. Toen heb ik mijn zus gebeld: kun je iets voor me doen? En aan het eind van de dag zaten ze lekker gedoucht bij haar thuis op de bank."

"Dit is voor het eerst dat ik alles, mijn werk, mijn gezin uit m'n handen laat vallen om dit te doen", zegt Patrick. "En het is wel zo dat als je één stap zet, dan zie je het zo van dichtbij en dan wil je niet stoppen."

Rond twee, drie uur 's nachts kwam de stoet thuis, om snel daarna weer te vertrekken. "De lijst met vluchtelingen blijft groeien. Daarom gaan we donderdag met twee touringcars weer die kant op. Ik verwacht dat we dan 110 mensen kunnen meenemen."