De jongens kwamen recht van een voetbaltraining – ze spelen alle drie in het tweede team van ‘Jongens onder de 15’ van DSV uit Sint Anthonis. "Toen stelde Sebastiaan een andere route naar huis voor, omdat die korter was."

Zo kwam het drietal op een pad achter de kerk terecht. “Ik zag de rook als eerste”, zegt Nick. Hij probeerde de brand te blussen door zand tegen het raam te gooien. Dat weet hij van de plaatselijke brandweer, die hem regelmatig vraagt om als ‘slachtoffer’ mee te doen met hun trainingen.

Maar daarmee kreeg hij de brand niet uit, waarna de jongens besloten om hulp te gaan roepen. “We hadden het alarmnummer wel willen bellen, maar vanwege de voetbaltraining hadden we geen mobiele telefoon op zak.” Met zijn tweeën renden ze daarom naar een dichtbij gelegen café, terwijl iemand achterbleef om de boel in de gaten te houden.

“We riepen: bel 112, maar de bedrijfsleider van het café wilde toch eerst zelf zien wat er aan de hand was.” Weer terug bij de onheilsplek bleek dat de brand ‘veel erger’ was geworden. Met zijn handen op het tafelblad tekent Nick hoe het kleine brandende stukje plexiglas voor het raam inmiddels was uitgegroeid tot een grote brandende plaat. Door de hitte was het raam geknapt. Dat het vuur zich daarna naar binnen kon uitbreiden, wisten de jongens te voorkomen door emmers water te gooien die ze uit het cafe hadden meegenomen. Daarmee kregen ze het vuur uit.

Inmiddels was ook de professionele hulpverlening op gang gekomen. “Binnen twee minuten hoorde je overal sirenes vandaan komen”, zegt Nick. Behalve politie en ambulance rukte de brandweer uit Boxmeer en Sint Anthonis met groot materieel uit. “Maar toen was de brand al uit, ze hebben alleen nog nageblust.”

De jongens zijn getroffen door de warme woorden van agent Jan Meijer die hen na de brand complimenten gaf met hun snelle optreden. “Eerst ben je wel in paniek, maar meteen daarna doe je gewoon”, vat Nick zijn accurate handelen samen. Hij vindt het niet iets om heel erg trots op te zijn. "Op school heb ik het niet eens verteld." Zijn moeder is dat wel. “Ik sta er niet van te kijken, het past bij Nick om meteen in actie te komen als hij daarmee iets goed kan doen voor een ander.” Daar voegt ze meteen aan toe dat Nick het niet alleen heeft gedaan. “Ze deden het met zijn drieën.”

Een heldenstatus vinden de voetbalvrienden teveel eer voor wat ze deden. Een medaille hoeven ze ook niet. Maar Nick wachtte na afloop nog wel een bijzonder bedankje: “Een kusje van mamma”, zegt Edith met een knipoog.

LEES OOK: Drie jongens blussen brand bij kerk: 'Ze hebben veel erger voorkomen'