Dat haar leven zich inmiddels vrijwel volledig binnenshuis zou afspelen, had Mariska niet verwacht toen ze zich op 6 april 2020 ziekmeldde. "Ik dacht: even uitzieken en volgende week weer aan de slag." Maar dat uitzieken gebeurde niet. "Er is niks veranderd aan mijn gezondheid. Of ik nou intensief train met de fysio of juist volledige rust pak, het gaat gewoon niet vooruit."

Om moedeloos van te worden dus. “Als ik ’s ochtends opsta, moet ik bedenken in welke brokjes ik mijn energie voor de dag op kan delen. En na het avondeten is het gewoon 'op'.”

Flink wennen, want tot haar ziekte was Mariska altijd volop in de weer. “Tijdens het werk op de ambulance zag ik vaak patiënten die weinig meer konden. Dan prees ik me gelukkig. Met mijn gezondheid, een fijn gezin en een druk sociaal leven. Nu ken ik ook de andere kant van de medaille.”

En nu heeft dat dus ook consequenties voor haar baan. “Kort geleden ben ik ontslagen. Ik zit nu twee jaar in de ziektewet en het lijkt er niet op dat het snel beter gaat. Dus ik snap ook dat mijn werkgever geen andere keuze had.”

Ook een voorstel voor een tijdelijke subsidieregeling bood geen oplossing. Daarmee zou het contract van werknemers met een half jaar verlengd worden en krijgen de werkgevers daar een tegemoetkoming voor vanuit Den Haag. “Maar ten eerste is die regeling er nog niet helemaal doorheen en daarnaast is de kans dat het over zes maanden beter gaat natuurlijk nihil, zonder een behandeling.”

Daar zit misschien wel het grootste pijnpunt, vertelt Mariska. “Op dit moment loopt er een onderzoek naar behandelmethodes voor Long COVID, waar ik zelf ook aan meewerk. Maar als er niet gauw geld komt vanuit de politiek, dan stopt dat onderzoek na de zomer. Zonder resultaat. En hoe langer er geen zuurstof bij die spieren komt, hoe meer er kapot gaat. Wat misschien nooit meer hersteld kan worden."

Overigens is het geld voor extra onderzoek niet het enige waar ze voor strijdt. Want wat de hele situatie volgens Mariska extra cru maakt, is dat ze besmet raakte tijdens haar werk. “Het was in de eerste golf, toen we zonder veiligheidsmaatregelen het veld in werden gestuurd. Terwijl achteraf bleek dat de politiek toen al wist dat goede mondkapjes eigenlijk noodzakelijk waren.”

En dus is een compensatie vanuit Den Haag volgens haar op z'n plaats. “Ik val nu terug op een werkloosheidsuitkering. Voor mij lukt dat, omdat ik een werkende man heb. Maar ik ken ook een jongen van 28, die zijn huis straks niet meer kan betalen.”

Toch hoopt Mariska vooral dat er uiteindelijk helemaal geen tegemoetkoming of uitkering meer nodig is. "Uiteindelijk wil ik natuurlijk gewoon herstellen. Ik haalde zoveel voldoening uit mijn werk. Ik probeer nu zo goed mogelijk voor mijn kinderen te zorgen, maar ik wil het liefst ook weer leven buiten deze vier muren. En iets betekenen voor anderen."

LEES OOK: Mariska kan na coronabesmetting niet werken en hoopt op Long COVID-fonds