Oekraïense Julia hijst haar eigen vlag: 'Nederlandse mensen zijn geweldig'
Sinds het uitbreken van de oorlog in Oekraïne hebben veel Brabanders de Oekraïense vlag gekocht en voor hun huis wapperen. In deze serie het verhaal achter die vlaggen. Deel 4: Julia van Ravenstein, afkomstig uit Oekraïne, maar ze woont al zes jaar in Babyloniënbroek.
De liefde bracht Julia naar Nederland. Ze is getrouwd met een man uit Wijk en Aalburg en woont in het lieflijke Babyloniënbroek, ver van het oorlogsgeweld in haar vaderland. Dat de vlag voor haar huis wappert, mag dan ook geen verrassing zijn: "Natuurlijk steun ik Oekraïne. We hebben hier ook twee mensen opgevangen. Mijn moeder en mijn nicht zijn een week na het uitbreken van de oorlog hier naartoe gevlucht", zegt zij in bijna perfect Nederlands.
"Ik zag dat de buren een vlag hadden opgehangen."
Opmerkelijk genoeg was Julia, hoewel ze zelf uit Oekraïne komt, niet de eerste in de buurt die op het idee kwam om de vlag te hijsen: "Eerst zag ik het bij de buren, ik had eigenlijk helemaal niet nagedacht om een vlag op te hangen. Pas toen ik zag hoeveel mensen een vlag ophingen dacht ik, ja dat moet ik ook doen."
Julia is erg blij met de steun die mensen aan Oekraïne betuigen door een vlag van haar land op te hangen: "Ik vind het erg lief, mensen leven echt mee." Dat betekent meer voor haar dan de vlag op zichzelf: "Het gaat mij vooral om de steun die we krijgen."
"We hebben ook vrienden en familie in Rusland."
Wat er in Oekraïne aan de hand is, kan Julia nog steeds maar amper bevatten. "Ik heb nog steeds niet helemaal geaccepteerd wat er is gebeurd, want wij hebben ook vrienden en familie in Rusland, dat maakt het heel moeilijk. We hadden helemaal niet verwacht dat Rusland zou gaan aanvallen, ik geloofde het gewoon niet."
Hoewel ze vrolijk oogt is Julia erg aangeslagen door de oorlog in haar land: "Elke nacht droom ik dat de stad waar ik vandaan kom kapot wordt geschoten. Het is gewoon niet uit te leggen."
Julie heeft overwogen om terug naar Oekraïne te gaan om daar te helpen. Maar toen kwam ze tot het besef dat ze ook in Nederland veel kan doen: "Ik ben tolk en heb geholpen bij de inzameling van hulpgoederen." Maar het nieuws uit haar land op televisie met beelden van kapot geschoten steden, daar kan ze niet naar kijken: "Ik begin dan meteen te huilen."