Mensen die foto’s en filmpjes maken van ernstige ongelukken en die delen op sociale media en in WhatsAppgroepen, zijn de politie en nabestaanden een doorn in oog. Ook beide fotografen storen zich eraan. “Wij worden er soms ook op aangekeken als we ergens staan. Terwijl we echt heel anders werken."

Asociaal, vindt Jack Brekelmans dat. “Moet je je eens voorstellen dat het jouw vader of dochter is. En dat je beelden krijgt waarop een lichaam te zien is. Dat is toch niet normaal?” Toby de Kort is het daarmee eens: “Het lijkt wel alsof mensen die beelden puur vanwege de sensatie maken. Hoe schokkender hoe beter.”

Het stuit de twee 112-fotografen, die in de regio Tilburg werken, tegen de borst. Terwijl zijzelf dagelijks met hun neuzen en lenzen bovenop heftige gebeurtenissen staan. Van reanimaties tot bebloede lichamen: De Kort en Brekelmans zien veel. Maar ze houden zich aan eigen regels. Dat de mannen als houders van een politieperskaart ook voor afzetlinten van de politie mogen staan, wil niet zeggen dat ze ook alles vastleggen en verspreiden.

Een voorbeeld: de fotografen krijgen een melding van een heftig ongeluk. Zij gaan erheen en zijn er soms eerder dan de hulpdiensten. “We zouden dan alles tot in detail kunnen vastleggen. Maar natuurlijk doen we dat niet. Eerst kijken we of we kunnen helpen”, zegt Brekelmans. De Kort: “We kunnen allebei reanimeren. De keren dat ik dat heb gedaan, zijn niet meer op twee handen te tellen.”

Maar ook als politie, brandweer en ambulances er al zijn en iemand is overleden, fotograferen de Tilburgers niet lukraak. “Eerst neem ik de situatie in me op", stelt De Kort. "Wat is er gebeurd en hoe erg is het? In overleg met de politie kijken we waar we mogen staan. Als het pas is gebeurd, stuur ik eerst overzichtsfoto’s door naar nieuwsredacties. Dan zie je bijvoorbeeld wel dat er iets aan de hand is door de politieauto's en brandweerwagens. Maar bijvoorbeeld niet de aangereden fiets met een groen zadel."

Daarvoor hebben ze een goede reden. “Je wilt niet dat familieleden via media horen of zien dat hun dierbare is overleden. Bijvoorbeeld doordat een fiets of auto heel herkenbaar is, en ze een foto daarvan online zien staan. Dat wil je echt voorkomen”, zegt Brekelmans.

Als familie op de hoogte is gebracht van het overlijden, sturen de fotografen ook beelden van bijvoorbeeld de auto of een fiets door. Maar ook dan zijn er ongeschreven regels. “Kentekens blurren, geen bloed, geen witte lakens en al helemaal geen slachtoffers in beeld. Dat kan echt niet”, vindt Brekelmans.

De Kort: “Daarin verschillen we dus van sensatiezoekers die de meest schokkende beelden willen maken. Wij verslaan een nieuwsgebeurtenis en laten zien wat er is gebeurd. Ook dat is schokkend, maar dat doen we wel met respect voor betrokkenen. We flitsen niet zomaar."

Volgens de fotografen hebben veel getuigen van bijvoorbeeld een dodelijk ongeval dat lang niet altijd door. De Kort: "Zij weten niet wat wij doen en soms denken ze dat wij alles ongefilterd de wereld in slingeren. Wij worden er soms ook op aangekeken als we daar staan. Terwijl we echt heel anders werken."

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

De politievakbonden zeggen dat agenten 'helemaal klaar' zijn met ramptoeristen

Dit artikel verscheen eerder in juni 2022 bij Omroep Brabant.