In de tattooshop van een vriend leeft Osman zich helemaal uit met zijn danskunsten. Dansen is zijn reddingsboei (zie de video bij dit verhaal).

"Ik ben op zoek gegaan naar iets om me minder leeg te voelen," vertelt Osman over zijn passie, "want af en toe voel ik me meer dood dan levend omdat ik eigenlijk het land uit moet. Wat iedereen hier vanzelfsprekend heeft, heb ik niet. Ik heb er veel stress van."

Osman werd in 1985 midden in een burgeroorlog geboren, maar door te vluchten, belandde hij als kind niet in de oorlog of een diamantmijn. Samen met zijn ouders, broers en zussen kwam hij in Breda terecht. Daar ging hij naar school, kreeg hij vriendjes, leerde hij de taal en kreeg hij ook een verblijfsvergunning.

"Mijn ouders hebben mij opgevoed met Jezus en goede normen en waarden," zo zegt hij, "maar ik ben toch ontspoord."

Wat hij als kind meemaakte in Angola, werd mede bepalend voor zijn toekomst in Nederland. Hij kwam in 2005 en 2006 regelmatig in aanraking met justitie en zat ook een tijdje vast. Daardoor raakte hij zijn verblijfsvergunning kwijt. Doordat hij daarna een illegale vreemdeling was, werd hij nog vaker aangehouden.

"Ik was getraumatiseerd", zegt NgoNgo over die periode. "Ik was gewelddadig, echt een agressieveling die vaak ook dronken rondliep. Later drong het pas tot mij door dat ik een oorlogskind was en dat dit gedrag niet normaal is."

Osman kreeg zijn leven na 2009 toch op de rit. Hij vond zijn geloof terug, maar niet zijn verblijfsvergunning. Omdat hij ook geen identiteitspapieren heeft, staat hij tot op de dag van vandaag te boek als een illegale vreemdeling. Iets wat hij niet begrijpt en oneerlijk vindt.

"Ik gedraag me al jarenlang goed en heb echt geprobeerd om mijn papieren terug te krijgen", zegt Osman. Hij klopte onder meer tevergeefs aan bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). "Ik krijg niet de kans om mijn verhaal te vertellen. Er klopt namelijk ook iets niet met mijn achternaam. Mijn naam zoals die hier is geregistreerd is in Angola niet terug te vinden. Ik ben bij een advocaat geweest, maar die zegt dat er weinig aan te doen is."

Maar daar ligt toch de oplossing, zo weet sociaal raadsman Johan Eeftink van hulpverleningsorganisatie IMW Breda. "Het moet dan wel een hele goede advocaat zijn", zo zegt hij met een zucht. "Het vreemdelingenrecht is heel ingewikkeld en procederen duurt lang. Ik kom dit vaker tegen en deze mensen vallen vaak tussen wal en schip. Dat ze zich staande houden, verdient respect."

Probleem is natuurlijk dat Osman geen dure advocaat kan veroorloven. "Hij moet hopen op publiciteit en de kracht van de media. Dat iemand zijn zaak wil oppakken. Een crowdfundactie zou ook wat kunnen zijn. Maar waarschijnlijk zit er voor hem niet anders op dan zich weer te melden bij het juridisch loket en hopen dat er opnieuw getoetst wordt."

Terug naar Angola is voor Osman ook geen optie. "Ik moet het land uit, maar daar willen ze me ook niet hebben", vertelt hij. "Dat heb ik in 2005 geprobeerd, maar ik krijg in Angola ook geen paspoort. Ik mag niet in Nederland blijven, maar ik mag ook niet weg. Ik heb geen status, ik ben geen Angolees en geen Nederlander. De grote onbekende, een vreemdeling."

Osman NgoNgo wil nu graag in Breda blijven. Hij heeft er zijn jeugd door gebracht. Hij heeft er vrienden maar werkt en woont er illegaal. "Ik kan niet zeggen waar, want anders kloppen ze bij me aan en komt er gesodemieter. Ik wil graag een normaal leven leiden zonder angst. Mijn droom om naar de toneelschool te gaan, is waarschijnlijk voorbij. Maar een eigen bedrijfje beginnen, is ook mooi. Ik hoop dat iemand mij helpt, want ik kan er niet meer tegen."