Nog twee weken, dan is het einde oefening in de seks- en relaxclub vlakbij de grens met België.

Dat besluit komt niet uit de lucht vallen: voorafgaand aan de coronacrisis ging het al moeilijk, legt de eigenaar uit. Het illegale sekswerk is de laatste jaren te prominent geworden, meent Jan Siemons. Volgens de eigenaar is daar met het legale alternatief simpelweg niet tegenop te concurreren.

"Gecombineerd met de hoge energiekosten werd het zo steeds moeilijker", zegt Jan. "Het pand is best groot, met veel kamers en een zwembad dat verwarmd wordt tot 33 graden. De klanten bleven trouw komen, dat wel, maar de kosten werden te hoog. Er moest gewoon geld bij de laatste jaren", stelt Jan.

Als ondernemer moet je dan een moeilijke beslissing nemen. Jan nam die beslissing op zijn 58ste.

"Ik had hier graag gewerkt tot aan mijn pensioen. Dat was altijd de bedoeling, maar het heeft niet zo mogen zijn. Het is lastig nu het er niet meer is, maar het is duidelijk dat deze strijd niet meer te winnen was. Mijn ouders zouden het daar mee eens zijn geweest."

Ouders? Ja, want Club Diana, dat ooit begon als Sauna Diana, is een familiebedrijf. Frans Siemons, de vader van Jan, zag in België dat er allerlei 'opmerkelijke' kroegen bestonden voor vrachtwagenchauffeurs. "Daar zaten dan dames aan de bar. Dat waren eigenlijk gewoon bordelen", vertelt Jan.

Zo kwamen Frans en zijn vrouw Corrie op het idee van Sauna Diana. Toch verwierf Diana pas écht bekendheid door de wielersport.

Frans Siemons was groot fan van het wielrennen en was nauw betrokken bij de lokale wielervereniging. Hij kocht een bus waarin de renners zich tijdens toernooien konden omkleden en bestickerde die bus met de letters Club Diana.

Zo werd 's werelds eerste verzorgingsbus geboren - veel andere ploegen zouden dit voorbeeld volgen. Omdat Jan en zijn broers Marc en Ruud beroepsrenners werden, ging de verzorgingsbus van Sauna Diana daarna mee naar vele wielerwedstrijden, zowel in binnen- als buitenland.

De bus ging zelfs, overigens net als Jan Siemons meermaals naar de Tour de France. Ook toen het drietal stopte werd de bus nog ingezet. De bus werd een begrip in de wielerwereld en deed zo'n beetje alle marketing voor de herenclub.

"We kregen door de bus ook veel klanten uit België en Frankrijk bijvoorbeeld. Die waren toch nieuwsgierig geworden", lacht Jan. "Die combinatie van wielrennen en een bordeel maakte ons laagdrempelig. Dat hielp ons enorm, net als de bus natuurlijk."

Daarna heeft de fameuze reclamebus vooral langs de A16 gestaan als een soort iconische reclamezuil. Tot vorig jaar. Toen raakte de bus zwaar beschadigd door een brand. Wielerfans gingen toen met de pet rond om te bus te restaureren.