Een deel van het gemeentehuis in Waalre werd in de nacht van 17 op 18 juli 2012 verwoest door brand. Twee auto’s waren het pand binnengereden. Al snel werd duidelijk dat het om een aanslag ging. “Zodra de hulpdiensten er waren, stond het hele gemeentehuis al in lichterlaaie. Die brand was al zo groot dat het wel brandstichting moest zijn”, zegt de persofficier.

“We zien het als een aanslag op de rechtsstaat. Echt gericht op het gemeentehuis. Het onderzoek richtte zich dan ook op de vraag: wie heeft er een conflict met de gemeente?”

Meteen werd het onderzoek groots aangepakt met veertig rechercheurs die op de zaak werden gezet. Persofficier Janine Kramer: “Die gingen op zoek naar een motief. Welke besluiten heeft de gemeente genomen die bij iemand verkeerd vielen? Daar hebben we allemaal naar gekeken. Naar ruzies die er mogelijk waren. Mensen die boos waren op de burgemeester.”

Bijna drie jaar duurde het onderzoek. “Er is er gekeken naar camerabeelden in de omgeving. Er zijn sporen veiliggesteld. Alleen dat laatste is lastig. Je kunt je voorstellen: bij een brand gaat juist heel veel verloren. Door die brand zelf, maar ook door het bluswerk van de brandweer. Het is een lastig onderzoek, maar we vonden dit zo erg - en nog steeds - dat de politie er echt op gebrand was om dit op te lossen.”

Er werden tijdens het onderzoek drie verdachten aangehouden. “Ze kwamen in beeld als uitvoerders. Er is onderzoek gedaan naar de brandstichting zelf, maar ook naar de dagen ervoor. Zijn er voorverkenningen geweest? Op beeld stond een auto die gezien werd bij de twee auto’s die naar binnen zijn gereden. De verdachten zaten een paar dagen voor de aanslag samen in die auto. Ze hadden ook brandbare vloeistof gekocht.” De drie verdachten werden vrijgelaten en twee van hen kregen zelfs een schadevergoeding.

Janine Kramer: “Wil je die mensen bij de rechtbank veroordeeld krijgen, dan heb je echt wettig en overtuigend bewijs nodig. Dan is een gevoel of een vermoeden niet voldoende. Dus we hebben de zaak niet voorgelegd aan de rechter. Het politieteam heeft veel tijd en energie gestoken in de vraag wie de opdrachtgever was. Dat hebben we nooit helder gekregen. Bijna drie jaar lang is echt alles uit de kast gehaald om deze zaak rond te krijgen. Om helder te krijgen wie verantwoordelijk is voor de opdracht en voor de uitvoering. Helaas zijn we nooit zover gekomen dat er iemand vervolgd kon worden.”

Het onderzoek werd in 2015 afgesloten. De beloning van 50.000 euro is nooit ingetrokken. “Het is een hoge beloning. Dan is het de vraag: trek je daar criminelen mee over de streep die over zichzelf of over de mededaders gaan verklaren. Die kans achten wij klein, maar er zijn altijd mensen in de omgeving die hier iets van weten. Denk maar aan een partner of een ex-partner, een kennis. Het komt wel eens voor dat iemand alsnog gaat praten na een ruzie of door gewetenswroeging. Als er waardevolle informatie binnenkomt die leidt naar een oplossing van deze zaak, dan wordt die 50.000 euro nog steeds uitbetaald.”

De persofficier: “Het is ontzettend frustrerend dat wij niemand voor de rechter hebben kunnen brengen. Het is een van de zwaardere misdrijven die er is geweest. Helaas krijgen we sommige zaken niet opgelost. Hoe hard je ook probeert. Soms vind je net het laatste puzzelstukje niet.”