Met opgetogen gezichten en de verrekijkers om hun nek staat een groep van zo’n vijftien personen te wachten langs de bosrand aan de Liempdsedijk in Oirschot. Gaat het vanavond gebeuren? Gaan ze het geluid van burlende edelherten horen en misschien zelfs zien?

Joep staat te popelen. Hij is het enige kind dat meegaat deze donderdagavond. “Ik vind het echt superspannend en hou heel erg van de natuur!”

Tussen half september en half oktober is het bronstijd voor de edelherten. De sterkste mannetjes, de herten, proberen dan een harem om zich heen te verzamelen. Om indruk te maken op de vrouwtjes, de hindes, produceren ze een geluid dat lijkt op een mix van loeien en brullen. Het burlen is kilometers ver te horen.

Boswachter Dianne Renders legt uit dat er momenteel zo’n tachtig edelherten in het Groene Woud rondlopen. Het omheinde leefgebied is 350 hectare groot. “We moeten zo wel een beetje stil zijn met elkaar om te voorkomen dat we iets wegjagen,” benadrukt Dianne met een zachte stem.

Al fluisterend lopen we het bos in. Na een minuut of vijf stopt de boswachter en houdt met een veelzeggende blik haar vinger in de lucht. “Heel goed luisteren. Ik hoor ze burlen!” Vol enthousiasme slaan we af, richting een wildscherm. We zijn niet de enige die op het geluid af komen. Er staan al een stuk of tien natuurliefhebbers druk te klikken met hun camera’s.

Helaas blijken we net te laat. “Ze lopen net de bossen in”, fluistert Dianne. In de verte blijft een mannetje blijft rustig staan. Hij heeft ons in de gaten. Zijn grote gewei maakt zelf op een afstand van zo’n tachtig meter indruk. En dan is ineens heel ver weg een zacht geburl te horen.

Een van de hobbyfotografen laat aan Joep een foto van twee parende edelherten zien. “Wauw!”, zegt Joep “Heb je die eerder gemaakt?”. “Die heb ik net gemaakt,” reageert de man vol trots. “Twintig minuten geleden.” Licht teleurgesteld druipt Joep af.

Verderop stappen we door een houten poort het gebied van de edelherten in. En dan ineens wordt Joep door boswachter Dianne aan zijn jas getrokken. “Kijk eens daar!”. Joep pakt gauw zijn verrekijker. “Ik zie twee herten, twee vrouwtjes! Ze kijken naar ons.”

Zo’n kilometer verderop stoppen we weer. Op honderd meter afstand zien we een groepje edelherten staan. Tussen de bomen houden ze ons nauwlettend in de gaten. Voorzichtig komen we dichterbij.

Tot Joeps blijdschap blijkt er een hele roedel achter de struiken te staan. En dan ineens horen we: geburl! “Ik vind het echt supergaaf en ook heel grappig,” vertelt de jonge Bosschenaar glunderend.

Zijn moeder, Rian Hoeks, moet lachen om de smile van haar zoontje. “Ik doe het vooral voor hem, dat maakt het extra leuk. We wisten van tevoren dat er geen garanties waren. We hoopten misschien wat hindes en een hert met een mooi gewei te zien. Maar we hebben heel veel geluk vandaag. Dit is echt fantastisch!"