Geschiedenislessen zijn in Nederland gebaseerd op een model uit 2001, met tijdvakken en doelen die je als leerling moet kennen. "Eigenlijk is dat model een beetje gedateerd. Het is vaak geschreven en bedacht vanuit de witte, Europese heteroman. Het gaat over winnaars en veroveraars, niet zozeer over tot-slaaf-gemaakten, onderdrukte vrouwen of mensen van kleur. Dat mag van mij wel anders."

Het idee daarachter is dat meer leerlingen zichzelf en hun persoonlijke geschiedenis terugzien in het lesmateriaal. Zodat ze zich gezien en gehoord voelen. Juist in Eindhoven, vindt Krahmer, waar de regio barst van de expats, gastarbeiders en mensen met een migratieachtergrond. Zijn klas is een kleurenpallet, waarbij iedere leerling vanuit zijn ouders en grootouders een ander levensverhaal heeft meegekregen.

"Het mooiste vind ik dan als leerlingen met elkaar in gesprek gaan. Zo had ik een meisje in de klas die op jonge leeftijd uit Libanon moest vluchten. Daar had zij dingen meegemaakt die ik nu nog te heftig vind om na te vertellen. Ze had veel last van trauma's, maar voelde zich op een bepaald punt toch veilig genoeg om het er in de klas eens over te hebben. In die samenstelling zitten ook kinderen die vooroordelen hebben over vluchtelingen. Als juist zij met elkaar in gesprek gaan, een menselijk verhaal horen en uiteindelijk zelfs vrienden worden, is dat prachtig. Geschiedenis leeft. Dat is niet iets van vroeger: we zitten er midden in."

Een andere manier waarop de docent zijn vak naar de leerlingen vertaalt, is door bekende mensen van nu te koppelen aan gebeurtenissen van vroeger. Muzikanten bijvoorbeeld, zoals rapper Kanye West, die nogal controversiële opmerkingen in zijn mond nam over Hitler en de Joodse gemeenschap.

"Als ik de term antisemitisme laat vallen bij zo'n klas, zegt het ze eerst niet zo veel. Maar als ik dat dan koppel aan een rapper die zij zelf ook allemaal kennen, of waarvan ze zelfs zijn merkschoenen dragen, hebben ze er een beeld bij. Ze gaan nadenken over wat ze daar zelf van vinden."

De interactieve en actuele lessen van de leraar maken hem geliefd. Hij schrijft verhalen voor zijn klassen en maakt er tekeningen bij. "Ik probeer vooral dicht bij mezelf te blijven en benaderbaar te zijn", licht hij toe. De nominatie voor de wedstrijd van Geschiedenisdocent van het jaar was voor hem daarom vooral een blijk van waardering vanuit zijn leerlingen. "Toen ze vertelden dat ze door mij anders naar de wereld zijn gaan kijken en dat ik voelde als een vriend, moest ik zelfs bijna huilen."

Krahmer schopte het tot de top drie van de competitie, die jaarlijks georganiseerd wordt door de NTR, het Nationaal Archief en het Rijksmuseum. "Eigenlijk ben ik wel blij dat ik niet gewonnen heb, want het is veel werk naast mijn gewone job. Maar ik zie het als een bevestiging dat ik iets doe dat aanslaat bij mijn leerlingen. Dus ik blijf vooral mijn ding doen."