Prinses Mauwerke stopt met tonpraten: 'Het putje is een bietje leeg'
Er is nog wel een probleem zaterdag. Want hoe komt Jacqueline in de ton? Een half uur staan lukt sowieso niet. En haar elektrische rolstoel is veel te zwaar om het podium op te tillen. “Ik ga waarschijnlijk een speciale stoel gebruiken, die niet in de ton past. Dus als het goed is, passen ze de ton aan. Zij nodigen mij uit, dus mogen zij aan het werk om ‘m goed te maken.”
"Ik heb alles op papier staan, maar voorlezen is natuurlijk niet zo leuk."
Ze geniet nog steeds van het sauwelen, maar het wordt voor Jacqueline steeds zwaarder: “Omdat ik een aantal tia’s heb gehad, wordt het moeilijker om teksten te onthouden. Ik heb alles op papier staan, maar voorlezen is natuurlijk niet zo leuk. Tja, je wordt gewoon ouder.”
Haar tekst is klaar en haar kleding voor Prinses Mauwerke heeft ze ook al uitgezocht. Jacqueline rijdt naar de slaapkamer en trekt haar paarse rok en kleurrijke jasje aan, met nep-tijgerbont en gouden kant afgezet. Voor haar pruik gaat ze terug naar de woonkamer. Daar ligt hij, nog in een doos: een grote, paarse pruik van schuimrubber. “Die moet nog op maat worden gemaakt: hij is aan de grote kant.”
“Je kunt iedereen door de zeik halen.”
Het sauwelen is voor Jacqueline een uitlaatklep: “Je kunt alles vertellen en iedereen door de zeik halen.” Meestal was haar eigen gezin de klos. “En dan vooral hij”, wijst ze naar haar man Jacques. “Maar ik vond het altijd wel leuk hoor”, roept hij schuchter vanuit de keuken.
“Ik vertel hem van tevoren niks”, gaat Jacqueline verder. “Zo is mijn optreden voor hem ook nog een verrassing.” Prinses Mauwerke wordt haar laatste act. Het gaat over alledaagse dingen. Maar ze drijft ook de spot met haar ziekte.
" Dat is toch hilarisch, met een prothese?"
Jacqueline wijst op haar lange rok: “Dat is toch sowieso al hilarisch. Vooral met een prothese. Zie je mij al staan, daar in de wc. Met twee krukken en dan je rok omhoog zien te krijgen?!”
Na een hartkatheterisatie zijn er bloedpropjes in Jacquelines been blijven zitten. Haar been moest tot de knie worden afgezet: “Er was geen houden meer aan. En dan is het alleen maar vooruitkijken. Want je hebt geen keus, je kunt niet terug.”
"Ik zal opgelucht zijn als ik de zaal aan het lachen heb gekregen.”
Zaterdagavond is de grote finale. Trots wijst ze op het affiche van de Kattegatse Sauwelavond. Haar foto prijkt op de poster. Hoe zal ze zich dan voelen? “Ik heb geen idee. Maar ik zal opgelucht zijn als het weer is gelukt, als ik de zaal aan het lachen heb gekregen.”
Het gevoel zal dubbel zijn, geeft Jacqueline toe: “Ik doe het graag, maar eens moet er een eind aan komen. En ik geloof niet dat er iemand in Dorst is die het 22 keer heeft gedaan. Laat de jongeren het nu maar doen. En als ze zich geroepen voelen, wil ik ze graag helpen en begeleiden.”