Bert laadt op een vroege zaterdagmorgen een grote hoeveelheid broden in zijn busje. Bakker Van de Ven uit Venhorst helpt mee. “Ik heb nog een bakker zitten in Luyksgestel die meehelpt”, glundert Bert. Hij wijst op grote blikken verf. “Dat zijn miskleuren. Zo’n pot kost wel 150 euro per stuk. Sommige mensen kunnen hun huizen weer inrichten.”

Dus de verf is welkom. En witgoed. En meubels. En kleding. En eten. Het wordt verzameld in de kerk van het dorpje Nessonvaux. De inwoners kunnen daar spullen komen halen. De kerk ligt wat hoger op een heuveltje in het dorp. “Maar ook hier heeft het water gestaan.” Bert wijst op een huis naast de kerk met nieuwe ramen. “Die zitten er sinds vier weken in. Dat huis heeft anderhalf jaar geen ramen gehad. Niemand weet waar de bewoners zijn gebleven.”

Dorpsbewoners wijzen in hun huizen aan hoe hoog het water kwam. Zo ook Dominique Brouwers en haar vriend André Crahay. Ze wonen vlak aan de rivier de Vesder die plotseling door hevige regenval buiten zijn oevers trad. Het water kwam anderhalve meter hoog te staan in de woonkamer. “De mensen werden hier echt overvallen door een vloedgolf”, zegt Bert.

De inwoners zijn boos op de regering en de verzekeringen die in hun ogen niet genoeg doen. “Het zijn de Vlamingen, die zijn komen helpen”, zegt een inwoonster. “Zij zijn degenen die langs de deuren kwamen met koffie toen we niets konden koken. En ze helpen nu nog steeds.” Ze geeft Bert en Karin een dikke kus. “Merci beaucoup”, krijgen ze te horen. “Het water heeft ons allemaal bij elkaar gebracht”, zegt Bert.

Dominique en André hebben een klein zoontje. Die heeft nog een trauma. Hij vindt het niet fijn als het hard regent. Er heeft zich heel wat voor zijn ogen afgespeeld. “Op een gegeven moment dreef de auto weg”, zegt André. “En er zwom een grote vis door de straat.” Dominique en André wonen in een buurt waar de mensen het al niet zo breed hadden. De regio is arm en daardoor komt een groep mensen er maar moeilijk weer bovenop.

Het is ijskoud, terwijl Bert en Karin met broden door het gehucht Fraipont lopen. “Het heeft iets heel erg triest”, zegt Karin. “Op die hoek woont een mevrouw die nog steeds op de bovenverdieping woont", zegt Bert. Alle rolluiken zijn naar beneden. “De mensen hier zijn schuw. Ze schamen zich voor hun situatie.”

Voorlopig gaan Bert en Karin door met de hulptransporten naar België. Hoewel het busje het inmiddels bijna begeeft en de benzinekosten niet mis zijn. Vlak na de overstromingen begonnen Bert en Karin met hun hulpacties via een vriend in Geulen. Het stel kwam al snel in België terecht. “En nu kunnen we niet meer stoppen”, lacht Bert.