Ad en Gerrit worstelen nog elke dag met het trauma van de watersnoodramp
Met tranen in hun ogen keken ze woensdag naar de herdenking van de watersnoodramp. Bij Ad en Gerrit komen de schokkende beelden haarscherp naar boven. Eigenlijk zijn die nooit weggeweest. Die ene nacht van 31 januari op 1 februari 1953. In hun dorp verdronken 76 mensen. Ad is dan 11 jaar, maar weet zijn broertje Gerrit van 3 jaar te redden van het vernietigende ijskoude water. "Ik dank mijn leven aan Ad", vertelt Gerrit met een gebroken stem.
Ook zeventig jaar na dato leeft de ramp in Heijningen nog enorm. Het was woensdag druk bij het monument. Hoogwaardigheidsbekleders, militairen, maar vooral nog veel mensen met grijze koppies die de ramp destijds aan de lijve hebben ondervonden.
"We zagen die nacht het water komen en we moesten snel het huis uit vluchten. Hogerop. Dus je handelt. Maar om op de dijk te komen was al een probleem. Want bij 80 centimeter water kun je niet meer zien waar de bruggetjes over de sloten zijn", vertelt Ad.
"En als het dekentje verschuift, zie ik Pieter liggen."
Toch weet hij, met zijn broertje Gerrit op zijn rug, de hoger gelegen dijk te bereiken. Maar het is winters koud in de razende storm. Gerrit raakt onderkoeld en verliest zijn bewustzijn. Een zuster ontfermt zich over Gerrit. Maar op diezelfde dijk worden niet veel later ook de eerste slachtoffers geborgen.
Ad: "Ik zat in de vijfde klas van de lagere school en mijn maatje was al vijf jaar Pieter de Geus. Nadat ik mijn broertje heb overgedragen aan de non, zie ik op de dijk de eerste doden. En als het dekentje verschuift, zie ik Pieter liggen. En dan gaat je wereld toch draaien."
Ad werkt nu als vrijwilliger bij het Watersnoodmuseum in Heijningen. Om het verhaal van de ramp door te vertellen, maar misschien ook wel als verwerking. "Over het verhaal van Pieter praat ik liever niet." Maar telkens vertelt hij het toch. Voor schoolkinderen, voor Omroep Brabant. Met tranen in zijn ogen. Want hoewel nu iets meer dan 70 jaar geleden, herbeleeft Ad die nacht van 1 februari 1953 nog vaak. Vaker dan hij zou willen.
"Ieder jaar rond deze tijd komt het weer terug."
'Klein broertje Gerrit' kampt met hetzelfde jeugdtrauma. "Ieder jaar komt het in deze tijd weer terug. Veel herinneringen heb ik niet meer, want ik lag door de onderkoeling een paar dagen in coma. Maar wat ik nooit vergeet is dat ik veilig op de rug van mijn grote broer zat. Hoe hij mij heeft gered. En dat ik mijn leven aan hem te danken heb."
Een indruk met archiefbeelden en radioverslagen van kort na de dijkdoorbraken in West-Brabant.