Larysa vertelt hoe ze vanuit Bachmoet wegvluchtte toen de stad werd gebombardeerd. Ze vertrok samen met haar dochter en twee kleinzonen. Via Polen kwam ze in Utrecht terecht en sinds september woont ze in het klooster in Veghel. In dat klooster wonen op dit moment 147 Oekraïense vluchtelingen.

“Ik ben natuurkundelerares”, vertelt ze. Veel kinderen die in Nederland zijn volgen nog steeds online hun studie in Oekraïne. Ze krijgen ook natuurkunde en ik help ze daarbij. Ze komen naar me toe dan geef ik hier hulp. Lesgeven is echt mijn passie. Ik word daar heel gelukkig van.”

Maar het lesgeven is ook bedoeld om de oorlog even te kunnen vergeten. “Ik mis elke dag mijn huis en mijn plek”, zegt Larysa. “Het was supermooi daar. Heel veel bomen, tuinen en mooie natuur. En heel aardige mensen. Mijn hele leven was in deze stad. En ik mis mijn leerlingen.”

Hoewel ze Oekraïne mist, voelt ze de warmte in Veghel, vertelt ze. “In de kleine dorpen en steden in Oekraïne begroeten mensen elkaar”, zegt Larysa. “Dat doen de mensen hier in Veghel ook. Ze zeggen goedemorgen tegen elkaar op straat.”

“En er komen hier mensen op de opvang Nederlandse les geven”, vertelt ze verder. “Ze zijn dan superblij als ze zien dat we weer een stap vooruitgaan. Daar ben ik heel dankbaar voor.”

Nu is de oorlog een jaar bezig. Wanneer Larysa weer terug kan is enorm onzeker. “Niemand weet wanneer we weer terug kunnen”, zegt ze. “Dat hangt er vanaf wanneer de oorlog stopt.”